Από νωρίς το ψιλιάστηκα. Μιλάει ο αέρας.
Ο θλιμμένος του μπαρ, πάλι. Στη γωνία, μπύρα τσιγάρο.
Κοιτάς. Κοιτάς. Βαριέσαι. Τους βαριέσαι και τους θες. Τους βαριέσαι.
Τεκίλα σφηνάκι. Ξύπνησες; Ούτε εγώ.
Είναι μόνοι. Είναι παρέα. Χορεύουν, λένε, και περνάνε καλά
Να περνάς καλά.
Η ανάγκη το αλκοόλ και τα σώματα. Κι η ανάγκη πάλι.
Να φύγεις; Το ίδιο κάνει.
Αλλά
σε όλα τα μπαρ υπάρχει θλιμμένος.
Μιλάει και η βροχή, ερωμένη.
4 comments:
...βαριεσαι... η αναγκη... το αλκοολ... Παντου υπαρχει κι ενας θλιμενος....
Μιλάει κι ο αέρας, μιλάει κι η βροχή. Μιλάνε και τα βλέμματα, τα ποτήρια με το αλκοόλ. Λες να καταφέρουμε να βγάλουμε άκρη; εγώ δε θέλω να βγει άκρη. Στα μπαρ πας γιατί δε γουστάρεις τις άκρες και τις εκλογικεύσεις. Ακόμη και όταν συναντήσεις τη λογική μέσα στο σφηνοπότηρο με τη τεκίλλα, θα τη χλευάσεις, θα τη καταπιείς, αλλά δε θα έχεις υποταχτεί σε αυτή. Κι εκεί είναι το περίεργο. Υπάρχει θλίψη, ενώ δεν υποτάσσεσαι στη λογική. Ή μήπως το έκανες το λάθος. Έλα, πάμε να πιούμε κι άλλη τεκίλλα. Θλιμμένοι είμαστε ούτως ή άλλως, τελικά, γιατί όσο και να προσπιούμαστε τη λογική τη τρώμε στη μάπα. Με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο. Αν όχι απόψε σε αυτό το μπαρ, τότε αύριο κάπου αλλού. Γαμώ τις ανάγκες μου, γαμώ, για ζωή...
Τα σέβη μου.
ymeli- Ναι, παντού! Καλώς ήλθατε!
Pat- Δε ξέρω αν θα βγει άκρη. Δεν έχω ιδέα αν θέλω να βγει άκρη. Το μπαρ, ναι δεν είναι για άκρες. Αλλά για τί είναι?
Νομίζω θα μάθω αν πιω άλλη μια τεκίλα. Άντε, λέγε, τί θες, κίτρινη ή άσπρη? :-)
Δε μπορώ να σου απαντήσω πως το μπαρ είναι για μπερδέματα. Μπορεί του μυαλού τα μπερδέματα. Δε θέλω άκρες Prospero. Ακούς; Δε θέλω.
Και, μια και το πρότεινες, βάλε κίτρινη :-)
Post a Comment