'I'll always be by your side
even when you're down and out
I'll tuck you in
I will not snore'

-Δηλαδή να τον χάσω πια αυτόν τον ανελέητο ρομαντισμό μου;
-Σίγουρα. Δε χωράει στις μέρες μας.
-Γιατί πότε χωρούσε; Στο μεσαίωνα; Τώρα μόνο χωράει. Πρόσφατος είναι, από τον Κόουλριτζ τον Κήτς και τον Μπάιρον.
-Ανοησίες. Αν ζούσαν τώρα θα προσπαθούσαν να πάρουν βραβεία και λεφτά. Άσε που θα είχαν μπλογκ. Ο ρομαντικός έρωτας δε χωράει σε ένα τσιπάκι.
-Ωραία λοιπόν, ας πούμε ότι τον παρατάω το ρομαντισμό μου, ότι επιστρέφω επιτέλους στη λογική α λα Σποκ, όπως τότε που δεν μπορούσα να παραδεχτώ τίποτα. Θα μείνει ο κυνισμός μου. Μα κι αυτός ανελέητος είναι, και πρέπει να τον χάσω κι αυτόν.
-Σκέφτεσαι πάντα δυαδικά. Άρα είσαι ακόμα ρομαντικός.
-Ωραία, πάει κι ο κυνισμός. Η αποδοχή, λοιπόν, η επιστροφή στο σώμα, τη στιγμή και την εποχιακή ήρεμη κυκλική φύση.
-Ούτε. Δεν υπάρχουν πια εποχές κι ο καιρός αλλάζει. Ξεχνάς τη βιομηχανική επανάσταση.
-Έτσι μπράβο. Όχι αποδοχή, επανάσταση. Να αλλάξουμε ρούχα σετ και παραστάσεις. Να γκρεμίσουμε και να ξαναχτίσουμε διαφορετικούς ναούς. Αυτό είναι το νόημα, έ;
-Θα αποτύχεις, όπως απέτυχαν οι άλλοι. Δεν υπάρχει ούτε ατομικό, ούτε συλλογικό, μόνο παραγωγή, μεσολάβηση, ανταλλαγή και κατανάλωση.
-Κι άμα τα χάσω όλα, το ρομαντισμό, τον κυνισμό, την αποδοχή και την επανάσταση, τί μένει; Μη μιλήσεις για 'ανθρώπινη θέληση' ούτε για 'θεούς'. Και μην τολμήσεις να πεις τη λέξη 'μηδενισμός'. Μας τά'πανε.
-Μένουμε εγώ κι εσύ.
-Σκέφτεσαι δυαδικά.
-Όχι, απλά κατάφερα να σε πείσω.
-Χαμογελάς ε; Ναι, τα κατάφερες. Αλλά δε σε πιστεύω, όπως δεν πιστεύω κι εμένα. Κι όλο αυτό τον καιρό, περιμένω. Και τελικά νομίζω θα περιμένω αιωνίως. Κάτι τελευταίο, ρομαντικό, να στο πω;
-Πες το, αλλά δεν έχει σημασία.
-Το μόνο πράγμα που θυμάμαι πριν σε γνωρίσω είναι να περπατάω συνέχεια, και να κρατάω ένα μουσικό κουτί. Στρίβω το χερουλάκι που και που, μα δεν το έχω ανοίξει ακόμα. Όταν βρω τί κρύβεται πίσω απ΄την ομίχλη θα το ανοίξω, και θα παίζει μουσική για πάντα.