Μια ιστορία λέγεται κάθε μέρα σε ένα νεκρό σοκάκι που από μόνο του είναι απειλή. Σε εκείνη την αλέα που άφησε την ψυχή του ο ξένος τουρίστας, εκεί μαζεύτηκαν οι Μοίρες να δοκιμάσουν το καινούργιο speed. Τρέχουν πολύ γρήγορα τώρα και κανείς δεν τις προλαβαίνει. Γυαλίζει ο χρυσός σαν νηφάλιος προδωμένος ουρανός αλλά κανείς δεν ξέρει τί να πει για να γυρίσει μπροστά ή πίσω, δεν έχει σημασια πώς, αρκεί να γυρίσει ή να κυλίσει. Στην αλέα ο τουρίστας αγκάλιασε ένα όνειρο-να γνωρίσει έναν άνθρωπο που τα όνειρά του δεν τον στοιχειώνουν τα βράδια και να περπατήσουν μαζί μέχρι το τέλος της αποβάθρας. Μετά το κύμα να τους παρασύρει, να κοιτάξουν πίσω και να πουν «Η μοναξιά είναι ένα ψέμα που λες στον εαυτό σου για να μην στριφογυρνάει σαν μανιακή η λέξη «αποτυχημένος» στη θάλασσα του κάθε πνιγμένου ρομαντισμού σου».

Απόψε τα φώτα της πόλης έμειναν ακίνητα μέχρι να περάσει θριαμβευτικά η κατάρα που ψυθίρισε μια φορά ο ποταμός. «Δε θα γελάσετε ποτέ, δεν θα κλάψετε ποτέ, θα μείνετε τα κενά σκιάχτρα του Οζ, όλοι μαζί μόνοι και άγνωστοι. Όποιος σας ερωτεύτηκε θα σας σκοτώσει.»