First Attempt

Χώμα στο σίδερο, η σκουριά, η βροχή, φτιάξαν ένα νησί στο μπαλκόνι,
κι έβαλα εκεί ένα βράδυ ένα κερί, μ'αμέσως έσβησε

[I miss you Babs]

-'Στον πόλεμο με νανούριζε το ραδιόφωνο πριν κοιμηθώ, κι εγώ κι η μάνα μου κι ο πατέρας και τ΄αδέλφια αγκαλιά να μην μπορούμε να μιλήσουμε. Όταν τέλειωσαν όλα, κι έγιναν οι εχθροί κρατούμενοι κι οι πεθαμένοι ήρωες, χόρεψα κι εγώ στις πλατείες. Μέχρι εδώ, όλα τα χρόνια χορεύοντας σ’εκείνο το ρυθμό ήρθα και σε βρήκα.'
-'Προλαβαίνω να σε ρωτήσω να μου χαρίσεις μια θέση σ’αυτό το πάρκο; Είμαι σίγουρος ότι σου ανήκει, εσένα και στους άλλους χορευτές.'
-'Προλαβαίνεις, μα από ποιά μεριά του δρόμου περπατάς; Κι όταν κλαις, δε σ’ακούνε νομίζεις, ε; Διάλεξες για λάβαρο το φορτίο των ασήμαντων στόλων, και πλέεις για λιμάνια μικρά και ήσυχα. Σε κοιτάω, και δίνεις χαρά πεπεισμένος ότι θα σωθείτε, κι εσύ και οι άλλοι. Γι’αυτό ερωτεύτηκες το παγκάκι με τις νεκρές ημερομηνίες.'
-'Δεν είναι νεκρές, απλά απόμακρες κι αγεφύρωτες. Θα τις ολοκληρώσω στο μυαλό μου, τις υπολογίζω, ξέρεις. Εγώ δεν…δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Τα σημαντικά, ναι, μα πιο πολύ τ’ασήμαντα. Τόσα έχω δει που πάνε χαμένα και με κουράζει το πόσο νοιάζομαι. Νοιάζομαι για τις μικρογραφίες και τα σταματημένα όνειρα στις ράγες. Όποτε περιμένω το τραίνο λέω θα βρω μια λύση, μια ανάπαυλα κι εγώ να ρεμβάζω, κι ας ζω μέσα στα δάκρυα και τον ιδρώτα ενός και μόνο ανθρώπου. Μα νιώθω στις κινήσεις ρεύματα φρικτά, έλξεις σκισμένες δαντέλες κι από τις στριγκλιές καμμία δεν ξεχωρίζω. Έχω έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη. Ότι κάθομαι στο παγκάκι και περιμένω σα χαζός και ξαφνικά πέφτει κεραυνός και μεταμορφώνομαι στον ήχο που κάνουν οι βόμβες όταν πέφτουν. Σα να μ’απειλούν τα αυτιά μου κι η φωνή μου, επειδή εγώ ευθύνομαι για την εξαφάνιση των αστεριών, ύπουλος ήλιος.'

Do you remember? It is an honour that you should. I forgot and forgot and only now can tell, always in hindsight, through the fog, a slight truth, something tangible, your breath at night and all our sorrows, all our joys.
The ghoststopstopghost behind bars we move around lights we shift surrender to the sharp cuts that poise themselves between us - the cuts that came before, the cuts between us
Στο τέλος του δρόμου θα σβήσουμε το φως και θα πέσουμε στην άσφαλτο να κοιμηθούμε.