Drumclock

Στο ρυθμό ενός τυμπάνου ασταμάτητου γυρτού. Στο ρυθμό ενός ρολογιού που πέρα απ΄την ταχύτητα πια, μακριά απ΄τη βαρύτητα των νόμων, σπασμένα χτυπάει απρόσμενα την ώρα.
Τύμπανο ρολόι στα χέρια μου βρυχάται.
Για να καταλάβω τη ροή, χάνω τη σκέψη, κι ανασαίνω κοιτάζοντας ουράνια και χάμω - αέρας φυσάει τα σύννεφα από σκόνη κι άμμο. Χαμσίν θα γίνω πενήντα μέρες κόκκινη βροχή, να ρίχνω αίμα έρημο στα μαύρα δέντρα. Μαύρο μαγεμένο χάος οι ασυνάρτητοι αριθμοί, οι αρχικές εξισώσεις όταν δυο πράγματα συνδέονται.

Ραβδί σπάει τον ήχο κι ο άνεμος ουρλιάζει θρόισμα των φύλλων. Φωλιές και σπίτια καθορίζει. Κλειστά παράθυρα, ευχές προς εμάς να συντονίζονται. Υπομονή και σπίθα, λένε, σπίθα θέρμη σταθερή. Χαμσίν θα γίνω φωτιά και νερό μα η στάχτη των φτερών θα με νικήσει. Τάμα ανθρώπινο θα σβήσει κι αγανάκτηση κι απόγνωση και πίκρα. Μαθημένα τα παιδιά του ήλιου θα υποχωρήσουν σ'άλλα βάθη και σ'άλλα βουνά λίμνες ποτάμια ονόματα θα δώσουν. Γοργά παιδιά θα μάθουν να μιλάνε σαν περπάτημα και στα χέρια τους βιβλία μηχανικά το δρόμο θα δοξάζουν.

Χτυπά χτυπά το τύμπανο ρολόι,
κι ένα μόνο πράγμα μέσα μου ατράνταχτο επιμένει.