Το Σημειωματάριο της Ημιαλγίας

1/1/1 – Μη ρωτήσεις ποτέ τον εαυτό σου αν τον αγαπάς.

2/2/2 – Δυο αιώνιους μήνες παίρνει για να θυμηθεί κανείς πως δεν ερωτεύτηκε ποτέ. Τί; Πότε; Εγώ; Αποκλείεται. Εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα. Εσύ;

3/3/3 – Στην πολύχρωμη παιδική χαρά ένα μικρό ατάραχο σκουλίκι δεν πρόλαβε να δει την άστοχη πέτρα που πέταξε ο Γιωργάκης στον Κωστάκη. Η Αννούλα όμως (τη θυμάστε την Αννούλα;) την είδε να πέφτει πάνω του σα μοιραίος μετεωρίτης κι έτσι κατάλαβε τον οίκτο και το δείλημμα του θανάτου.

4/4/4 – Να θυμάμαι το πρόσωπο και το στιγματισμένο μπράτσο του κύριου Ουίντερφελντ. Η ανακοίνωση στην είσοδο της πολυκατοικίας ότι πέθανε στις 3 και 25 το πρωί στο νοσοκομείο. Να ελπίζω αυτή τη φορά να θυμήθηκε να πάρει μαζί του τα κλειδιά του.

5/5/5 – Ο οδηγός δεν έδωσε σημασία στο όριο ταχύτητας κι αυτό τον εκδικήθηκε. Την πρώτη φορά στα 120 την ώρα του πήρε το αρίστερο πόδι και το δεξί χέρι. Τη δεύτερη φορά στα 140 του πήρε το δεξί πόδι και το αριστερό χέρι. Την τρίτη φορά του έβαλε τρικλοποδιά στο αναπηρικό καροτσάκι. Αυτή είναι η δύναμη που έχουν το πείσμα, ο φθόνος και ο εγωισμός.

6/6/6 – Η αξία του να είναι κανείς προοδευτικός ισοδυναμεί με το δικαίωμα του να είναι ο καθένας διαφορετικός. Γι’αυτό και κανείς δεν πιστεύει στ’αλήθεια στην πρόοδο, γιατί κανένας δεν κατάφερε μέχρι τώρα να μην είναι ανθρώπινος. Οι άνθρωποι δεν εξελίσσονται, μόνο δοκιμάζουν. Μα πιο πολύ δοκιμάζονται.

7/7/7 – Η καρδιά υπάρχει για να δωροδοκείται μα κατοικεί στα πόδια και στην πλάτη. Την περπατάς και την κουβαλάς. Για να μη χαθεί και να μην πέσει.

8/8/8 – Το καλύτερο και πιο αληθινό φιλί είναι αυτό που στο καταχείμωνο έχει τη γεύση ενός παγωμένου βερμούθ. Να μην προσέχεις ποτέ πόσο πίνεις και πόσο φιλάς. Να θυμάσαι όμως πάντα με ποιόν, πότε και γιατί.

9/9/9 – Η ισορροπία της δικαιοσύνης είναι μια δικαστική απόφαση που αδικεί και τους μεν και τους δεν, κι έτσι επικυρώνει μόνο την πίστη στον εαυτό της. Οι νόμοι δεν είναι φτιαγμένοι ούτε για τους νομοταγείς ούτε για τους παραβάτες. Υπάρχουν μόνο για τους δικηγόρους και τους υπόλοιπους ιερείς της ασάφειας.

10/10/10 – Μια μέρα θα έρθει ένας οργισμένος ειδωλολάτρης να ζητήσει αποζημίωση από τον Μωησή, τον Αβραάμ, τον Χριστό και τον Μωάμεθ. Αυτοί όλοι μαζί φιλαράκια πια θα συσπειρωθούν σε ένα πελώριο βιβλίο κι εκεί μέσα θα κρύψουν τα ομαδικά τους λάφυρα. Το όνομα του ειδωλολάτρη θα είναι Ιώβ.

11/11/11 – Οι ουρανοξύστες είναι ατσάλινα, γυάλινα πλυντήρια. Το νερό που καθαρίζει τα λέφτά ανακυκλώνεται κι έρχεται στ’ανύποπτα σπίτια μεταμφιεσμένο κι άχρωμο. Ρέει στις φλέβες και στο κάτουρο, γι’αυτό πληρώστε τα χρέη σας στο κοντινότερο πηγάδι.

12/12/12 – Οι ραγισμένες στοές και οι στριμωγμένες ρωγμές περπατάνε ανάμεσα μας σαν τις σκιές μας στο μετρό. Η σπαρακτική μεταφορά τους απ’το ένα σημείο στο άλλο είναι σύνηθες φαινόμενο και δεν εκπλήσει κανέναν. Η αιτία του προβλήματος είναι ο μονάκριβος, πανάκριβος χρόνος. Να φοράω πάντα χαλασμένο ρολόι.

13/13/13 - Το κακό ξωτικό αναζητά το καλό ξωτικό, μα το καλό ξωτικό δεν μπορεί ν’αντιληφθεί κανέναν στο σκοτάδι, κι ούτε στο φως. Καλόκακό είναι δύο παράλληλες γραμμές και στη μέση ένας αναποφάσιστος βασιλιάς Ιππόκαμπος να ταράζει τα νερά της λακούβας του σαν ένας άστεγος, μεθυσμένος Κάβουρας.

14/14/14 – Ο ρυθμός μιας μαγικής εικόνας στέκεται παγωμένος κι ασυνάρτητος. Γι’αυτό να κουνάω δεξιά κι αριστερά το κεφάλι μου πάντα όταν ακούω το βαλς που χορεύουν εκείνοι οι δύο άντρες που δε θα γνωρίσω ποτέ και που δεν υπάρχουν στ’αλήθεια. Να μην το ακούω συχνά.

15/15/15 – Τα πιο όμορφα λόγια τα βρίσκει κανείς στις καρποστάλ. Ο περιορισμένος χώρος, η απόσταση και η αβεβαιότητα της παραλαβής ζωγραφίζουν στοχαστικά και κωδικοποιημένα παλάτια. Να μάθω το όνομα του ταχυδρόμου, και να στέλνω καρποστάλ σ'αυτούς που πάντα θυμάμαι.

16/16/16 – Ο μύθος και η λογική είναι δίδυμα αδέλφια που τα χώρισαν στη γέννα η θρησκεία και η επιστήμη. Έτσι οι εκκλησίες και τα ερευνητικά κέντρα είναι κτήρια κι όχι σπίτια. Να βρίσκω αλήθεια στην ταπεινή σκέψη και το πολιτισμένο ένστικτο.

17/17/17 – Η άρρωστη θέληση είναι μανιοκαταθλιπτική, άπραγη νοικοκυρά. Στηρίζεται στην αδυναμία ενός πληγωμένου μυαλού που δεν ικανοποιείται με τίποτα. Ούτε καν με τα δημητριακά χαμηλών λιπαρών, κι ας κάνουν θαύματα εναντίον της κυτταρίτιδας. Να μη γίνω μανιοκαταθλιπτικός νοικοκυρά.

18/18/18 – Κοίτα τη σιωπή τι ατέλειωτη που είναι, λες. Σα μουσική, αρχέγονος ρυθμός σίγουρος και σωστός, κοφτός και καθαρός. Κι όμως, λέω, ακούς που μιλάμε; Η λαλιά μου η τυφλή κι ανέμελη είναι η πρώτη φωνή, ο πρώτος μας ήχος.

19/19/19 – Κόκκινα χώματα και γύρω ο οδυρμός. Μάτια χωρίς καμμιάν ελπίδα πια, καμμιά χαρά καινούρια. Στύλοι πέτρινοι φθαρμένοι.

20/20/20 – Ο κύκλος του διαγωνίσματος σαν σημαιοφόρος άλλων κύκλων, της ρόδας του ποδηλάτου τα καλοκαίρια, του χάρτη των εποχών, του πάτου ενός ποτηριού, του ήλιου. Και σαν πόθος κάτι να σε κυριεύει στο θρανίο για τα γεωμετρικά σχήματα που θέλεις να καταλάβεις και δεν μπορείς.