Χαρά. Που δε σταματάει. Όλη μέρα. Σα να μην ξύπνησα μόνος. Σα να ξεδιψάω συνέχεια. Κι έτσι τα βράδυα, δίνω στον εαυτό μου τέσσερα λεπτά μελαγχολίας ακούγοντας το Cherry Blossoms.

Get in in the morning (All seasons here, save for a rainy day)
Climb in beside you (A part of a whole)
Watch the clock for half an hour (An orange and its peel)
It's cold on the outside
There's steam on the windows (A star in a night sky)
And I put myself there all the time (A gentle beauty)
You let me forget again
Forget how it feels to be wrong

Πιο μικρός, φαινομενικά αβοήθητος, καταβεβλημένος από τα χιλιόμετρα μοναξιάς που είχα περπατήσει στο μυαλό μου, στην ουσία συναισθηματικά νεκρός σε μια περίοδο που ότι κι αν άγγιζα ήταν σπασμένο εκ των πρωτέρων, είχα γράψει κάπου (σε μια χαρτοπετσέτα νομίζω, σε ένα μπαρ):

Ένα πλάσμα με ατροφική καρδιά
Με αστάθεια πνευματικής καθαρότητας
Με κοσμοθεωρία μια ανεκπλήρωτη αντίφαση
(Τον έρωτα, αλλά δεν ξέρω τ'όνομά του)
Πίνω αυτό το λειψό νερό
και συνεχίζω να ζω διψασμένος.

Μάλλον καλύτερα που κανείς δε μου εξήγησε τότε την εσφαλμένη μου αντίληψη. Καλύτερα, γιατί τώρα μπορώ να εκπλήσσομαι με οτιδήποτε, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο. Το ότι γαργαλιέσαι στο πηγούνι ['μήπως θέλεις να ξυριστώ;']. Τις συνεχείς ερωτήσεις του βαφτισιμιού μου στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ['Look! Dinosaurs! Dinosaurs! Dinosaurs!']. Το μήνυμα του 'Οκτάνα' ότι είναι καλύτερα [«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να χαρής και να μας σώσης».]. Την βόλτα με την 'Nadja' ['with the end of my breath which is the beginning of yours'] από το Angel στο Holloway, που αγοράσαμε λουλούδια από έναν κύριο που στεκόταν στα φανάρια και τα πουλούσε στ'αυτοκίνητα. Τo πρωϊνό που έφτιαξε η 'Mama Νάταλι' [-'Ιt all began with the blueberry pancakes' - 'That's the first sentence of your book'].

Την ατέλειωτη ενέργεια του 'Michael Monroe' (pictured here), που έτρεχε, ή μάλλον κάλπαζε ανάμεσα απ'τ'αμάξια στο Camden για να προλάβει το λεωφορείο στο οποίο είχαμε ανέβει. Τις δύο κοπέλες στο μπαρ που μου έδωσαν στυλό και, κερνόντας με ένα ποτό χωρίς να με ξέρουν, ρώτησαν για το κόκκινο βιβλίο του Ted Hughes ['Who is the woman tangled in the skins of wolves on the rock floor, under the dome of rock?'] Τα πρόσωπα των ανθρώπων φωτισμένα -τα μικρά μπουμπούκια στα κλαδιά των δέντρων.
Την ΄τέχνη του δρόμου', τα τόσο εκπληκτικά graffiti παντού.

Στο πάρκο οι παρέες που γνωρίζουν άλλες παρέες και παίζουν όλοι μαζί frisby. Κάθε μέρα εκπλήσσομαι και με κάτι άλλο, και αυτή η μικρή λίστα doesn't do justice to the daily number of smiles [γιατί δηλαδή όλα τα χαρούμενα πράγματα πρέπει να είναι τόσο τέττριμένα;].
Καλύτερα, χίλιες φορές, που κανείς δε μου εξήγησε τότε.

[Τυχαία, το winamp ξαναπαίζει το Cherry Blossoms, και καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος στον οποίο ζω, η μάλλον η 'κοσμάρα΄ μου, είναι μια φούσκα, μια τεράστια ανύπαρκτη φούσκα στην οποία οι άνθρωποι έχουν ρούχα,φαγητό, νερό, στέγη κι όλα αυτά που υποτίθεται πως είναι δεδομένα. Και δεν έχει ουδεμία σχέση, όλο αυτό το κείμενο, αυτές οι στιγμες, με την πραγματικότητα, την αληθινή ζωή των περισσότερων ανθρώπων.]