Έν Αθήναι

Στην Αθήνα που λες, στα είκοσι λεπτά πριν κλείσει το μπαράκι στο δρομάκι κατάλαβα μια ηρεμία να ξεχύνεται και στο ταξί στην Αθηνάς να λέμε φωναχτά με τον κύριο οδηγό (σπάνιο, να σου παίρνει λιγότερα απ'το κανονικό) για τα στραβά κι απερίγραπτα (όποιος βρει το δίκιο μου παρακαλείται να μου το δώσει γιατί το ψάχνω καιρό) και πριν εγώ με τη νονά που δεν είχα γνωρίσει ποτέ να γελάμε τρώμε πίνουμε μιλάμε φωναχτά για τα όμορφα κι απέραντα και πιο πριν ο Ασυνήθιστος, όρθιος πίσω μου να με φιλάει πάλι στο λαιμό κι ακόμα πιο πριν με τον Κοντινό στο μάθημα μαζί (γιατί δε γυρνάς εδώ να γράφουμε ιστορίες ρε μαλακά;) και, ρε συ, εγώ γιατί όπου κι αν πάω ερωτεύομαι την αυγή της πόλης και την κοπέλα που, στρίβοντας το τσιγάρο στις εφτά το πρωί καθώς περιμένει στη στάση για να πάει στο μαγαζί που καθαρίζει (γυναίκα, Κυριακή, στη Σκουφά με το λάστιχο να μετακινεί ΙΚΕΟ-καρέκλες και να ραντίζει νεοελληνικά σπασμένα μπουκάλια) μου χαμογελάει και λέει:
'Είσαι κι εσύ πρωινός καπνιστής ε;'