Τικ. Τικ που σου λέω. Που χάνεται και βρήκα στο μικρό πάρκο που πάω και τρώω το μεσημεριανό μου απ'τη δουλειά αέρα και βιβλίο και μη μιλάς μόνο κοίτα μας όλους πως τρώμε στην ουσία μαζί, όλοι, στο ίδιο μαζί οικογένεια γιατί όχι και με την κυρία με το σκυλάκι και το ζευγάρι εφήβων αυτή με το κόκκινο μαντήλι στα μαλλιά αλλά τον αγγίζει, τον φιλάει, αυτός με το σκουλαρίκι και τ'αθλητικά που κυκλοφορούν και να μην ξέρει αλλά την αγκαλιάζει, ο κουστουμάτος με το ταπεράκι οι σκίουροι και ο καιρός φθινόπωρο σίγουρα αλλά σιγανά. Και βρέχει.
Από μια σταθερή πηγή προέρχεται η προσπάθεια. Η προσπάθεια γίνεται πραγματικότητα γίνεται μέρα ολόκληρη, με τέλος και αρχή. Στο λεωφορείο κόσμος πολύς και δύσκολα, νεύρα και μουσική να μην ακούς μόνο να βλέπεις σαν ταινία, όλο ταινίες να συμβαίνουν της πόλης και κτίρια καινούργια και ο άστεγος και η παρέα και η αστυνομία και όλοι περπατάνε περπατάνε φτάνεις σπίτι, σύντομα, υπομονή.
Και στα είκοσι τρία τώρα, όλο μεγαλώνεις. Και η αναγκαστική ισορροπία των πραγμάτων, η υποθάλπτουσα βέβαια πάντα εκεί να σε ξυπνάει. Μα θα πας σε ένα σπίτι που περιμένει. Κι όλοι ευχές.