Beside

-Μου αρέσεις αλλά μην μ'αγκαλιάζεις έτσι, ακροβατώ. Σε περιεργάζομαι, και σβήνω τα ίχνη σου στη σκέψη μου γιατί κινδυνεύω. Το σακάκι που σου έδωσα, να το φοράς μέρα παρά μέρα. Θα κρυώσεις και δεν μπορώ να σε προσέξω όπως σου αξίζει, ή όπως έχεις συνηθίσει γιατί κουράστηκα. Δεν είμαι καιρό εδώ, τα κατατόπια δεν τα έμαθα, γι'αυτό σου ζητάω οδηγίες. Αλλά δεν με κρατάς ξύπνιο τις νύχτες εσύ, άλλοι το κατάφεραν αυτό πριν σε γνωρίσω και τώρα είμαι βουβός. Συνειδητοποιείς τις κινήσεις μου ή απλά τις αναλύεις; Πρώτα θα εξαφανιστώ χωρίς να στο πω και μετά θα με ψάχνεις. Θα έρθεις μέχρι εδώ που είμαι όσο μακριά κι αν είναι και θα ζήσουμε τέσσερις μέρες όμορφες χωρίς έλεος. Μετά δε θα σου μιλήσω. Θα κρυφτείς στην απουσία μου και θα μαραζώνεις την αυγή στις αγκαλιές ξένων, ανίδεων προσώπων. Θα δεχτείς τη βρωμιά σου περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο στις πέντε και πενήντα τέσσερα και στο παράθυρο θα κάθεσαι με εκείνο το στριφτό σου, φτωχέ φοιτητή. Βλέπεις το πορτοκαλί το μωβ και το ροζ, ε; Σου λείπω;
-Μου έλειπες προτού καν σε δω. Κι αυτά που έχω συνηθίσει είναι οι απρόοπτες υποσχέσεις μου και μόνο. Έχει χαραμάδες το μυαλό μου απ'τους σεισμούς κυκλοθυμίας. Τα λουλούδια σου. Μην τα ξεχάσεις θα σε βλέπω μολυβιά στον τοίχο και πικρία. Ανοησία δεν είναι που εγώ σε θέλω για μένα κι εσύ με θέλεις για σένα; Κρίμα, θα πω όταν εξαφανιστείς και θα μείνω σιωπηλός να υφαίνω. Είναι σίγουρο πως δεν έχω κανένα δικαίωμα ούτε να απαιτώ ούτε να περιμένω. Κι όμως περιμένω. Εσύ, που είσαι πολλαπλό σύμβολο, να φανταστείς ότι εδώ που καθόμαστε δεν είναι παγκάκι και γύρω δεν έχει δέντρα. Είναι μια άδεια αίθουσα του σινεμά, και στο αχνό φως το χέρι μου να θέλει να ακουμπήσει το δικό σου χωρίς να τα καταφέρνει. Να φανταστείς ότι γυρνάμε μαζί στο λεωφορείο, κι ότι εγώ δεν δάκρυσα γιατί τα μυστικά που έθαψα στο δέρμα σου μέσα φύτρωσαν. Μα δεν είσαι εσύ αυτός που θα τον σκοτώσει η φαντασία του. Εγώ αγωνιώ, μιμούμενος, να πλησιάσω τα δράματα.
-Άλλα τόσα θα πεις, και περισσότερα όσο περνάν τα χρόνια. Κι αν σ'ακούω, θα υποδύομαι ότι μ'ενδιαφέρει για να μην ψιλιαστείς ότι σε φοβάμαι. Πυκνές οι προσδοκίες σου, αγανακτώ να φτάσω εκεί ψηλά που κοιτάς και μοιάζεις σα ψεύτικος. Σε πληγώνω;
-Ελάχιστα, σε σύγκριση με το πόσο με πληγώνω εγώ. Εσύ υποδύεσαι ή εγώ είμαι ψεύτικος; Αυτό που αισθάνομαι δεν έχει ύλη, μόνο μια συνεχή ροή εικόνων. Έμαθα, υποψιάζομαι, να αφηγούμαι κινηματογραφικά τις επιθυμίες μου. Έγινα χαρακτήρας, τα κτίρια μετατράπηκαν σε σετ κι εσύ σε καρικατούρα έρωτα. Η ειρωνεία της κατανάλωσης ιδεών, μα ούτε κι αυτό εξηγεί την αδηφαγία μου. Αδιανόητο, που έγινα μηχανή παραγωγής ομοιόμορφων αποτυχιών.
-Θέλεις να σε φιλήσω τρυφερά και μονόπλευρα.
-Θέλω να σε φιλήσω τρυφερά και μονόπλευρα.
-Και όταν φύγω να έχεις να θυμάσαι, εφόσον τίποτα δεν είναι σίγουρο κι όλα αλλάζουν. Είσαι καταπληκτικός, θα σου πω, υπέροχος. Σε διάλεξα κι έκατσα στο δικό σου παγκάκι βαθειά κρυμμένο. Αυτό δεν είναι η αγάπη σου. Πρέπει να μη με φανταστείς, κατάλαβες; Μπορεί να κλέβεις τίμια μα δίνεις με απώτερο σκοπό.
-Σκοπός μου είναι να γίνω νησί με φάρο, κι εσύ θάλασσα. Σκοπός μου είναι να μην κατακτήσω άλλα μέρη, να μην τα καταστρέψω και να μην τα εκμεταλλευτώ. Σκοπός μου είναι να σταθώ, έχοντας περιορίσει την αδυναμία μου, στα πόδια μου. Σκοπός μου είναι να πεθάνω δίκαια. Σκοπός μου είναι να σταματήσω να θυμάμαι. Μη με κοροϊδεύεις, προσπαθώ. Βλέπω το πορτοκαλί, το μωβ και το ροζ στον ορίζοντα. Που είμαστε, που πήγαμε;
-Σ'έφερα στους κέδρους σου. Να στριφογυρίζετε γύρω από τον εαυτό σας μαζί, και το πρωί να πίνετε την πάχνη και την αλμύρα. Είναι το τελευταίο μου δώρο, με βαραίνουν τα μυστικά που έθαψες στο δέρμα μου. Να φύγω, ή δεν θέλεις να θυμάσαι;
-Όσες φορές κι αν φύγεις θα θυμάμαι.