Καίγονται τα συμπλέγματά μου. Κυκλοφορούν εμπρηστές γύρω μου και μετράνε τα πιθανά λεφτά, με περιεργάζονται από πάνω μέχρι κάτω. Έκταση δασική σε λόφο, με θέα τους ουρανοξύστες. Ντάλα σύννεφο, στραπατσαρισμένα εικοσάλιρα και ο αντίχειρας να τρίβει τον δείκτη. Κι άλλο καλοκαίρι μετανάστης. Μετανάστης μπαμπάς μαραζώνει στις εφημερίδες, τον στείλανε για χαρτιά, δίπλωμα, άδεια εργασίας πρόχειρη, φτηνή, εργατικά δυναμική. Η δειλία μου είναι δουλεία πολύχρωμη. Έκατσε μια στιγμή να ξαποστάσει στο πεζοδρόμιο κι έβγαλε τετράδιο και μολύβι. Ζωγράφιζε τ'αποτσίγαρα και τις τσίχλες στο τσιμέντο κολλάζ. Ο ζήλος μας για αλλαγή και σχέδια και προκοπή.
Στην πόλη η κίνηση ξαναγεννιέται κίνημα για τους αχόρταγους. Κι άλλο. Κι άλλο. Αλλού κόπιασε και πες μας τα καταραμένα σου τα όνειρα. Ένα σπίτι. Φωλιά στο γκρεμό. Εμείς οι ύπατοι αρμοστές της κοιλάδας και της χαράδρας. Κι όχι αδράνεια αυτοσχέδια με στιγματισμένα μπλε κράνη.
Την είχε ονομάσει προφητικά η νονά της 'Αντοχή'. Χριστιανικό όνομα, κι ο αδελφός της καθολικός παπάς. Απ'όταν πρωτοήρθαν οι Γάλλοι η οικογένειά της πίστεψε. Χίλιες φορές άντεξε και μετά ούρλιαξε. Μέχρις εδώ έφτασε και το ακούω τις νύχτες πριν τον ύπνο. Η δειλία μου πλαστική σακούλα. Αν ήμουν κορίτσι θα με λέγαν 'Ενοχή'. Επισημαίνω, φτάσαμε σε προορισμό. Κατεβείτε παρακαλώ και μην ξεχνάτε τις αποσκευές σας. Τί, δεν έχετε αποσκευές; Και πού κρύβετε τα λαθραία;
Θα μάθω να ορίζω την ανασφάλεια ως μέρα φοβισμένη με αέρα δυτικό. Συναγερμός στη βιβλιοθήκη, κάποιος έκλεψε την πολιτική φιλοσοφία. Μπιπ λέω στο μηχάνημα κι ανοίγει διάπλατα τις πόρτες. Φεύγω με τα κλοπιμαία-ιδέες και ξεφεύγω απ'τις αρχές χωρίς αρχές. Στην αρχή υπήρχε μόνο φως. Και λέω την ιστορία άλλων γιατί η δική μου καίγεται από εμπρηστές. Έγινα κατάθεση σε λογαριασμό. Σου στέλνω λοιπόν αυτή τη βοήθεια, για νά'σαι συ καλά, κι εγώ καλύτερα, Αντοχή μου.