Έχω ήδη ξεκινήσει να καταγράφω
την προσπάθεια μου να οικειοποιηθώ τις συνήθειές σου.

Αγκαλιά το μαξιλάρι κι είσαι όμορφος από παντού.
Το χέρι σου να καθοδηγεί τη βελόνα στο πικ απ
ακριβώς στο τραγούδι που θέλεις ν'ακούσω.
Κόβεις κρεμμύδι όταν κοιτάω έξω και ένα γρήγορο
τακ τακ το μαχαίρι στο ξύλο.
Όταν περπατάς και μιλάς, με το ισπανικό σου 'j'.
Τα πράσινα μάτια σου κλειστά όταν ακούς μουσική
και ξύνεις τη μύτη σου.
Πως βγάζεις τα παπούτσια σου στο διάδρομο και γελάς,
νομίζω με τα πόδια σου ή τις πολύχρωμες κάλτσες.
Όταν φιλάς την πλάτη μου το πρωί και ανασαίνεις
κάπως βαρειά πριν πας στη δουλειά.
Που μου φέρνεις ένα ποτήρι νερό χωρίς να το ζητήσω.
Στο σουπερμάρκετ να ψάχνεις και να πιάνεις άσπρο κρασί και γελάμε.
Η αγκαλιά που έδωσες στο φίλο σου που ανησυχούσε.
Στο μπαρ τα συγνώμη σου που πας συχνά
στην τουαλέτα και λες η μπύρα φταίει.
Το άσπρο σακάκι στον ώμο στο δρόμο για το σπίτι.
Το νευρικό σου χάδι όταν ξαπλώνω στην κοιλιά σου.
Σε πήρα αγκαλιά σαν μαξιλάρι κι είσαι όμορφος από παντού.