Όταν ήμασταν μικροί- Μια συζήτηση που ποτέ δε θα ξεχάσω

Στο γιασεμί στη γωνία
Σε 'εκείνο το καλοκαίρι'
Στην πρώτη φορά που
Στα βιβλία και στις ταινίες
Στον υπολογιστή, όποιος κι αν ήταν
Στον πάγο στα πόδια και στην πλάτη
Στον ύπνο το πρωί, σ'όλα τα πρωινά
Στο τσιγάρο στο παγκάκι έξω από τα αεροδρόμια
Στην φωτογραφία στο κάδρο
Στον Ρόυ Βον Κόρντορόυ
Στα όνειρα που ποτέ δε σταμάτησαν:

-Who is out there?
-The centre of my emotional earthquake.
-The noises, are they in my head? Out of it? Crying? Calling a name? A face? A mask?
Are you longing for our detachment? Or our secret emphasis on the unimportant heavily inspiring melancholy of being not only alone but empty?
-The little handkerchief you so carefully wrapped up, and on it words incomprehensible, Latin maybe, mass? Empty? And again empty. My life so far is a series of forgotten opportunities
The reason, the reason to retreat and believe in something, anything at all is last night's fading dream and tomorrow's early morning call - united. The reason to claim ill and call in loved is to combine the moment you wait with the moment you stop to wait. I am cold and important. I am warm and severe. I am earthquakes and thunders. I am smoke and I am sleep.
-The sickness of it all is so gentle to me, not harsh, not cruel but gentle. Unique. Opaque like the black sky when stars are seen in the middle of a regretful night?
-Eλπίζω μια μέρα να είναι κάπου αλλού τα σοκάκια που περπατάω κάθε μέρα και όταν κυλάει νερό οι καταράκτες να φτιάχνουν φωλιές για τις σκέψεις μας και να τις κρατάνε για πάντα, να μπορούμε πάντα να τις βρούμε αν τις επιθυμήσουμε...οι λαθρεπιβάτες δεν θα είναι δεκτοί παρά μόνο αμέριμνοι ταξιδιώτες θα ντύνονται, θα ντύνονται και θα κυκλοφορούν ελεύθερα στα καταστώματα των ναυαγίων...Εκεί που δεν μπορέσαμε ποτέ να πάμε, ξεχασμένοι λαθρεπιβάτες μείναμε σε μία εποχή που και το λαθρεμπόριο έγινε νόμιμο και επιτρεπτό και έτσι σταμάτησαν όλοι να το ασκούν.
-Τώρα διαλέγω μία αναπνοή δίπλα στην ομίχλη της φαντασίας μου. Αφήνω λίγο οξυγόνο να περάσει στους πνεύμονες, έτσι για να με δουν από έξω να ποζάρω στη βιτρίνα, να φοράω ένα ωραίο χαμόγελο και μια φτηνή προσευχή αφιερωμένη στους νεκρούς ποιητές που με τις ζωγραφιές τους σμίλεψαν ένα άγαλμα απο χρυσό και αλάτι, μια ύπαρξη που μονάχα να ανασαίνει μπορεί. Σκλάβοι της μοίρας μας και μόνο ανθρώπινοι δεν είμαστε.
-Αλίμονο. Δεν υπάρχει σωτηρία ούτε γυρισμός...το ταξίδι της σκέψης είναι πάντα αγριεμένο και ταλαίπωρο σε ενα γυάλινο μπουκάλι όταν είσαι κλεισμένος.
-Μαύρα πουλιά που φτερουγίζουν πάνω από το κεφάλι του καπετάνιου σ’αυτό το πλοίο με προορισμό αγνώριστο και ακόμα πιο αγνώριστη αφετηρία. Η σάλπιγγα και ο καπνός χαράζουν τη μοναδική απόλαυση-κραυγές και συνήθεια.
-Το τιμόνι του αποκτά μόνο του βούληση, ελεύθερη βούληση λες και είχε τη γνώση να αναγνώσει τις ενέργειες του και να τις υπαγορεύσει.
Δεν ελεγχω.
Δεν ελεγχω.
Δεν ελεγχω.
-I choose this cruise out of my inability to suffer more than everyone else. I choose to scare you with my little thoughts, my little emotions, my little pain, my little insane babble when you ask me "how are you?"
-And I stay on the deck. It could for be a moment as I drown to the bottom of this muddy sea with the rest of the innocent (or maybe they never were) as I glimpse into the beginning.
-I keep track of the grains of sugar I put in my coffee everyday. One spoonful of sweetness to neutralise the bitterness I taste. In my mouth and out of it I tattooed a face with one eye and a pale cheek, trying not to fall over the deck I hum a tune, watch the sea give way while this ship flows past, the waves that flutter like aeroplane wings each time I leave a place.
-The end and the beginning, as well as our dreams or circumstances and opportunities, are two circles rotating around each other, flirting with each other until one realizes this is all just a lie written by a hand with no other activity to exercise tonight and walks away.
-Αway, maybe we went too far away, to the end of this earth or this universe, pledging allegiance to a very awkward beginning, a border between here and us, there and them.
-I am cold. I am cold and important
-Equal and neutral- the solitude begs for one more night, I might give in, stay inside and watch a film reflecting my illness, something for you to analyse me by or even see me. All I want is a kiss, a soft shrug of your shoulders when I ask you if you love me, as if you ever could or as if I could believe you could. I am ashamed to admit to anything. I am icy and sometimes ironic, always ashamed to embrace my importance.
-You cannot find me, you cannot even see me, you can never take my trip with me, you might want to touch me but you will always lose me.
-I feel like the water in the ship's toilets, flushed out violently into another polluted coast.
-I HAVE TO GO TO SLEEP. From coast to coast, from island to island, from verse to verse, from now or later, this is escaping, this is the best this is my best offer to the world, this and nothing else. I swim. Alone. I swim. No shore.
-I...no wait...I can't see anymore, what's happening why am I in the middle of this street, everyone's walking, I’m standing, standing alone, in the middle of every detail, standing. Alone. Waiting for someone to push or pull. I give my heart away each day I smile at the clouds. Not a soul. We are misplaced and fragile.
Μονάχα δυό λέξεις για να τελειώσει αυτό το γράμμα:
«Καλό ταξίδι»