Σκαρίμπας/Επαναπατρισμός/Γλώσσα

Τ' άστρα είναι στον ουρανό και τα λουλούδια στη γη, κι η Χαλκίδα κατ' απ' τον ουρανό κι από τ' άστρα. Πάνω της λοιπόν ταξιδεύουν τα σύγνεφα. Κι εγώ είμαι κάτω. Πορπατώ και στοχάζομαι πως όλ' αυτά - και τα πλοία - γίνονται, όσο πάει, παραμύθια. Ήλιοι χρυσοί θα φωτίζουν τις στράτες μας, και τότε, οι κατόπι μας, θ' αποπνέν οσμές πάγου. Και θάχουν τρελλαθεί από λόγια τους. Θα διαγράφονται τότε τόξα φωτεινά μες στα σούρουπα απ' τ' αναμμένα αποτσίγαρα που θα πετάν όλοι αντάμα. Και τότε θάχει ανθίσει και η λύπη: Θάχει υψωθεί - σ' αυτή τη χαμένη πορεία τους - φαρμακερή μες στις καρδιές παπαρούνα. Δόξα στο φως το φθινοπωρινό, το κομψό, να μούρχεται η προειδοποίηση της λάσπης, εκείνο το ντίγκισμα μιας χορδής πούσπασ' άξαφνα στο ταραγμένο μυαλό μου.

Από Το Σόλο του Φίγκαρω

Κι εδώ εγώ:

Το φρούριο

Γιατί περπατάς στη μέση του δρόμου. Γιατί πίσω σου
πέφτει το φθινοπωρινό γυαλί χαρακωμένο, και αδυνατεί
μια μάνα να γεμίσει τα χαλίκια με ρόδια. Κουνάς πατάς
πέτρες και φτάνεις στο φρούριο. Ο κύριος με την
αρχαιολογική ματιά λέει «από μέσα να βγεις μπορείς,
απ' όξω δεν μπαίνεις αν κλείσει».

Πίσω απ΄τη θάλασσα ένα βουνό μυρμήγκια κατεβαίνει
για να οπλίσει τ' αλαφρά κανόνια. Αυτά τα πεύκα
είναι των νεκρών. Εδώ σταμάτησε ασπρόμαυρη
μια μπαλωμένη γάτα. Φεύγοντας, πριν το καρτοτηλέφωνο
- μήπως, αν η πόρτα κλείσει - χτυπήσει,
η κυρία Λαζάρ πάει βόλτα το σκύλο της,
Γερμανίδα, που χρόνια τώρα αγάπησε κι αυτή
μια κάποια άλλη Ελλάδα.

Κι εδά; Περπατώντας, ο ουρανός είν' έναστρος.