Ο Πρόσπερο έκατσε για πολλά χρόνια στο περβάζι του παραθύρου. Εκεί σκεφτόταν και σκεφτόταν, προσπαθώντας ν'απαντήσει στον Άμλετ, να βρει την αλήθεια πια στη χυδαία του ερώτηση. Πέρασαν πολλά απ'το μυαλό του, γιατί κάθε μέρα η θέα από το παράθυρο ήταν διαφορετική. Τις μισές μέρες ήταν σίγουρος πώς η απάντηση ήταν να πέσει. Τις άλλες μισές πώς έπρεπε να φύγει απ'το περβάζι, και να κρατήσει την αβεβαιότητα του σαν ένα πολύτιμο φυλαχτό. Ο Πρόσπερο αυτή την αυγή αποφάσισε να πέσει. Απάντησε στον Άμλετ με έναν έντιμο θάνατο. Έπεσε για να ζήσω εγώ.

[...]

The man has come out of the Tobacconist's (putting
change into his trousers pocket.)?
Ah, I know him; it's Steve, he has no metaphysics.
(The Lord of the Tobacco Store has come to the door.)
As if by some divine instinct Steve has turned and has
seen me.
He has waved me a greeting, I have shouted to him
Adeus o Esteves, and the universe
Has rebuilt me itself without ideal or hope, and the
Lord of the Tobacconist's has smiled.

[Alvaro de Campos, Tobacconist's]

Καληνύχτα.
Περπάτα μέχρι το τέλος γιατί ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να βρεις.