Απερισκεψίες

[image copyright E]

Νομίζω ήμουν γύρω στα τρία. Εκεί γύρω. Είχαμε στο σπίτι την τηλεόραση σε ένα ξύλινο καμπινέτο [δεν είμαι σίγουρος για τη λέξη, αλλά θα το ξεστομίσω το υβρίδιό μου ένι γουέι] που είχε στο κάτω μέρος ένα ντουλάπι για τις βιντεοκασέτες και στο πάνω μέρος ένα ράφι για το βίντεο. Στη μέση κενό για την τηλεόραση.
Έπαιζα τότε ένα παιχνίδι όπου έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς την τηλεόραση, την άναβα, μετά έτρεχα πίσω, κοιτούσα για μια στιγμή, και μετά έτρεχα πάλι και την έσβηνα. Νομίζω αυτό το πήγαινέλα μου έδινε πάρα πολύ ευχαρίστηση τότε. Η μητέρα μου μου έλεγε να προσέχω έτσι όπως τρέχω γιατί θα σκοντάψω και θα χτυπήσω το κεφάλι μου στην άκρη του καμπινέτου που ήταν τραχιά και μυτερή. Δεν την άκουσα, σαφώς, και συνέχιζα το παιχνίδι μου. Πρέπει να έπαιξα αρκετές φορές, μέχρι που μια μέρα σαφώς σκόνταψα, σαφώς χτύπησα το κεφάλι μου, και σαφώς χρειάστηκα ράμματα. Το σημάδι από τότε είναι μια τέτοια γραμμή:/, στο αριστερό μου φρύδι, εμφανής κυρίως όταν συνοφρυώνομαι.

Θα είχα σταματήσει εδώ, μα ξεκίνησα να διαβάζω πρόσφατα 'Το βιβλίο του έργου και του χρόνου' του Γιάννη Κιουρτσάκη, και με έχει κατακτήσει μια συνεχώς εναλλασσόμενη, διαλογική και ίσως νοσταλγική λογοτεχνική διάθεση. Ήδη, αντιγράφω τη 'φωνή' της γραφής του, κλέφτης που είμαι. Αλλά τα θέματα που περιεργάζεται [οι πρωταρχικές πηγές της δημιουργίας ενός έργου, ο λογοτεχνικός χρόνος, το Ίδιο και το Άλλο κλπ] με ενδιαφέρουν πολύ. Είναι ένα από αυτά τα βιβλία που μου θυμίζει πόσο ωραίο είναι να βρίσκεις λόγια ειπωμένα από έναν άλλο καλύτερα, για πράγματα που έχεις ο ίδιος σκεφτεί. Δεν το έχω τελειώσει ακόμα βέβαια, οπότε γνώμη δεν μπορώ να εκφέρω. Παραθέτω όμως ένα παράδειγμα:

«Τί είναι ο έρωτας κι ο θάνατος αν όχι οι δύο αντίπαλες κι αχώριστες μορφές που ενσαρκώνουν για μας τον χρόνο;»

Αυτή η ερώτηση πήρε φέτος μορφή στη ζωή μου με διάφορους τρόπους. Μα αυτή η στιγμή που γράφω, ανήκει στις πρωινές ώρες της δεύτερης μέρας ένος νέου χρόνου. Ήδη, τα πράγματα κι οι περιστάσεις έχουν αλλάξει, κι αλλάζουν πάλι. Όπως το ενθύμιο του απερίσκεπτου παιχνιδιού μου, που τότε μου έδινε χαρά, και τώρα μετά από χρόνια το βλέπω σαν ένα πρώιμο σημάδι της μονομανίας μου, μα και της απάθειας μου για το τί έδειχνε η τηλεόραση, μιας και δεν ήταν αυτό που με έκανε να γελάω αλλά απλά η ύπαρξης μιας μηχανής που αναβόσβηνε όταν το ήθελα. Ορισμένες φορές σκέφτομαι πώς, μέχρι φέτος, τέτοιο παιχνίδι έπαιζα και με τις λέξεις, κι όχι μόνο μ'αυτές. Και για να τελειώσω, τρανό ενθύμιο της απερισκεψίας μου είναι και η διαμάχη που δημιούργησα μεταξύ του έρωτα και του θανάτου, όταν μάλλον θα ήταν καλύτερα να είχα εμπιστευτεί απλά το χρόνο. Είναι όμως, καλή και η απερισκεψία, και στον μικρό που χτύπησε το κεφάλι του, τον οποίο αποχαιρέτησα φέτος [ήδη πέρσι], μοιάζει πολύ συχνά με τόλμη. Και η τόλμη, πολλές φορές, βραβεύεται με απρόσμενα δώρα από την τύχη.

[Many apologies in advance στον μόνκ για την αμπελοφιλοσοφίζουσα παραλλαγή του παιχνιδιού στο οποίο με κάλεσε, 'μου βγήκε!']