Ύπνος και Θάνατος

[by John William Waterhouse]


'Θα ξεκολλήσεις το μυαλό σου για λίγο; Έχουμε δουλειά να κάνουμε!', είπε ο Ύπνος στο Θάνατο, κι έβγαλε το χάρτη από την τσέπη του.
'Όχι. Βαριέμαι. Όλη την ώρα δουλεύω.'
'Ορισμένες φορές δε μπορώ να σε καταλάβω. Πως θα πεθάνουν οι άνθρωποι αν βαριέσαι να τους το πεις;'
'Από μόνοι τους.'
'Όπως νομίζεις. Εγώ πάντως έχω δουλειά να κάνω. Ξέρεις πόσα ονόματα έχει αυτός ο χάρτης; Αμέτρητα. Παντού άνθρωποι δίχως όνειρα και δίχως εφιάλτες.'
'Τόσο πολύ σε νοιάζουν πια οι άνθρωποι; Και στο κάτω κάτω τους ρώτησες αν θέλουν όνειρα κι εφιάλτες;'
'Δεν έχουν επιλογή, και το ξέρεις. Όπως δεν έχουμε επιλογή ούτε κι εμείς.'
Ο Θάνατος ξύνισε το πρόσωπο του και κοίταξε αλλού. 'Εγώ θα πάω μια βόλτα στο τέλος του κόσμου. Θέλω να δω τη θέα. Εκεί όλα είναι όμορφα και σίγουρα. Θα πάω να κάτσω στο δέντρο που ξεκινάει μέσα στη θάλασσα και φτάνει στα σύννεφα.'
Ο Ύπνος αναστέναξε, μα δεν είπε τίποτα. Ήξερε καλά πως ότι κι αν πει, ο Θάνατος δεν αλλάζει. Έτσι πήρε το χάρτη του και τις τρεις πολύτιμες πέτρες με τις ψυχές των παιδιών του κι έφυγε από το σπήλαιο.
'Γειά δε θα πεις;' ρώτησε ο Θάνατος.
'Όχι. Βαριέμαι.' ακούστηκε η απάντηση στην ηχώ.

Ο Θάνατος έκατσε στο τρίτο κλαδί του δέντρου της ζωής κι έβγαλε το λάπτοπ του απ'την τσάντα. Είχε οργανώσει όλα τα πράγματα σε μια ατέλειωτη βάση δεδομένων. Ήταν πολύ περήφανος για τον εαυτό του. Η λίστες ήταν ανά κατηγορία, με τους ανθρώπους τελευταίους στη λίστα. Γενικότερα δεν τα πήγαινε καλά με τους ανθρώπους. Τον εκνεύριζαν γιατί ήθελαν να τον νικήσουν, και πάντα έπαιρναν την κατάσταση προσωπικά. Χίλιες φορές καλύτερα τα ζώα και τα φυτά, που ανέκαθεν ήξεραν. Καλύτεροι απ'όλα βέβαια οι υπολογιστές. Μόνο τότε έκλαιγε κι ένιωθε άσχημα - όταν έπρεπε να σκοτώσει έναν υπολογιστή.
'Χάρτες και μαλακίες', σκέφτηκε ο Θάνατος και συνέχισε να κοιτάει τη θέα και να ανανεώνει τη λίστα του.

Ο Ύπνος περπατούσε στις σκεπές των σπιτιών και σημείωνε τις αναπνοές και τα ροχαλητά. Έτσι καταλάβαινε τι είχε φέρει η μέρα σε κάθε άνθρωπο, και ποιό ήταν το καταλληλότερο όνειρο για τον καθένα. Άλλοι έπρεπε να δουν αλλόκοτα σχήματα, άλλοι φαντάσματα και χρώματα, άλλοι απλά να μπερδευτούν για λίγο μπας και καταλάβουν τι τους συμβαίνει. Ο Ύπνος σκεφτόταν ιστορίες που δεν έβγαζαν κανένα νόημα. Του άρεσε να βάζει όλες τις στιγμές κι όλες τις εικόνες σε μια χιονόμπαλα και να τις ανακατεύει μεταξύ τους. Οι συνδυασμοί ήταν ατέλειωτοι, κι ένιωθε πως ο μόνος τρόπος να έχουν ενδιαφέρον ήταν να τους αφήνει ελεύθερους. Καμμιά φορά δεν πετύχαινε το σκοπό του, κι οι άνθρωποι ξυπνούσαν και δε θυμόντουσαν τίποτα. Τότε δάκρυζε κι άφηνε τα όνειρα ανεξέλεγκτα να κάνουν ότι γουστάρουν.
'Άλλη μια κρύα αυγή' σκέφτηκε ο Ύπνος, κι έδωσε σ'έναν έφηβο ένα ονειρικό γαμήσι με την κοπέλα του.