Μέσα στη θάλασσα και πια τη φοβάμαι ξεσυνήθισα. Μα ξέπλυνε τις αβεβαιότητες και στέγνωσε ο ήλιος το δέρμα και από μέσα ζεστός σα μπαταρία [πώς έγινες έτσι εκεί στα βόρεια ασπρουλιάρης μου είπε το παιδί με τις ξαπλώστρες]. Είναι ακραία η αλλαγή. Απ'το φασιστικό κοσμοπολίτικο αεροδρόμιο [απαγορεύεται το νερό βγάλε τα παπούτσια σου κάτσε να σε πάρουμε φωτογραφία γιατί έχεις μούσι κι αμυγδαλωτά ύποπτα μάτια] στη μικρή μαφιόζικη πόλη [πληρωμένοι βρωμόμπατσοι απ'τον πέτσακα της νύχτας του διπλανού μπαρ βιτρίνα για όπλα μπάφους ή πουτάνες να πίνουν καφεδάκι 'δέχεστε απειλές έ; θα το κοιτάξουμε'].
Σε τί κόσμο βρίσκομαι; Πώς να παλέψω και ποιόν;
ΔΕΝ ΞΕΡΩ.
Κι εσύ συνέχεια στο μυαλό που ξέρω πως πενθείς πονάς μα δυνατός ακόμα μου μιλάς κι εκπλήσσομαι και χάνω μια αναπνοή το πρωί γιατί μπήκες και κρύφτηκες ανάμεσα στα μάτια μου κι όταν ξυπνάω με την ιδέα σου κάτω απ'τα χέρια μου και το φανταστικό σου πρόσωπο στον ώμο. Πενθείς κι εγώ μακριά σε θάλασσες δυο μέρες μόνο τώρα και μου λείπει το δέντρο που βρήκα για να σε πάω να κρυφτούμε σε παρακαλώ να κρυφτούμε εκεί κάτω απ΄το βράχο που βρήκες στο Ντάρτμουρ κάπως εγώ να σου δώσω μια ελπίδα τουλάχιστον γιατί κι αν δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι για σένα ξέρω πως ήταν για τον πατέρα μου η ίδια απώλεια [στη μάχη μεταξύ του έρωτα και του θανάτου θα ποντάρω στον έρωτα κι ας χάσω όλα όσα έχω παλέψει ν'αποκτήσω] .
'Πλάι σε μια μικρή μικρή φωτιά
καθόμαστε με δυο πλεχτά σκουφάκια
και παίζουμε παιχνίδια με παγάκια'
ΞΕΡΩ ΤΟ ΕΙΠΑ:
Αλλά εσύ είσαι ακόμα εδώ, και κάπως νομίζω περιμένεις. Και η μουσική που στριφογυρίζει μαύρος κύκλος γίνεται ασπίδα από χαλκό κι ασήμι χάρισμα. Και πολύτιμη πέτρα στη μέση, πράσινη κέλτικη. "Έρχονται, τ'ακούς;" σα να λες. Κι εγώ βάζω ψωμί, νερό και σπίρτα σε μια τσάντα και περιμένω να φύγουμε. "Έλα να περπατήσουμε παντού" θέλω να πω. Κι ας βρούμε τα ίδια πρόσωπα, δικά μας κι άλλων. Γύρω απ'τη φωτιά καθισμένες είναι οι σκιές μας. Λένε θα χαράξουν τις προτάσεις τις μετέωρες στις πέτρες.
Tuesday, June 19, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και με συγκινεί όλο και περισσότερο... σ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες.
[η θάλασσα θα το κάνει το θάυμα της - γιά όλους. καλή ξεκούραση]
Rainman - Εγώ σ'ευχαριστώ. Η αλήθεια είναι πως όταν το έγραψα σκέφτηκα να μην το μοιραστώ γιατί είναι ίσως υπερβολικά προσωπικό. Αλλά εφόσον ξέρω ότι το μπλογκ το διαβάζουν άνθρωποι σαν εσένα...:-)
Ελπίζω να είσαι καλά.
Μονκ - Ναι μάλλον το κάνει το θαύμα της. Thank you. See you soon. :-)
δε νομιζω καθολου, οι αισθησεις ειναι αισθησεις...
η θαλασσα και θαυμα να μην κανει ενα γιατρικο ολο και θα το δωσει
Post a Comment