Μεσημέρι

*
Σηκώνομαι το πρωί, μικρός κι επιπόλαιος, κι αφουγκράζομαι ν'ακούσω από πού έρχεται η φωνή σου - ταξιδεύει, ναι; Ταξιδεύει και δε φθίνει ούτε σταματά, και μένει μόνη στο δάσος να περπατά και να υπομένει. Δε ντρέπομαι να παραδεχτώ πως σε χρειάζομαι. Το κατάλαβα επιτέλους το ρητό μου: 'Τίποτα δε συγκεντρώνω μόνος'
Κι αν είναι υπερβολή μη φοβηθείς, μη με επιπλήξεις.Ήταν τέσσερις το πρωί, στα δεκάξι, που είχα ένα μαχαίρι και μια ατέλειωτη νησιώτικη ταραχή.
Τότε σε σκέφτηκα. Από τότε σε περιμένω.

*
Ξεκίνησα να γράφω ερωτικά ποιήματα γιατί από ένα σημείο και μετά μου ήταν αδύνατο να είμαι ερωτευμένος φυσικά. Στην αρχή για μένα η ποίηση ήταν αφύσικη, κι όχι μεταφυσική, όχι ένα παιχνίδι με τη μοίρα,μια ιδέα καρφωμένη σε λάβαρα ή ένα σημείο στο χρόνο φευγαλέο κι αιώνιο. Έτσι έφτιαξα στρατούς ολόκληρους από ξεθωριασμένα όνειρα κι απομακρύνθηκα από κάθε τί γήινο και υπαρκτό. Και σκέφτομαι πως μάλλον τόσο καιρό τον σπατάλησα αναρωτιόμενος εάν αυτά που εσκεμμένα τριγυρνάνε στο μυαλό μου μου ανήκουν πλήρως.
Μα πιο πολύ εάν δε μου ανήκουν καθόλου, αν είναι απλά σκιές φωτιές εικόνες χρώματα γεύσεις μυρωδιές και κινήσεις, συνθήματα κι εργαλεία όλων των άλλων που πιο πριν από μένα εκτόξευσαν τον εαυτό τους και τα γράμματα στο άπειρο κενό μιας άδειας κόλλας.

*
Με στοιχειώνουν μοναχικές γυναίκες. Αυτές που αρχετυπικά ζουν για να προσμένουν, κι ας έχει χαθεί η ελπίδα, αιώνες τώρα, να γυρίσει όποιος ή όποια περιμένουν. Η υπομονή της θλίψης. Με στοιχειώνουν γιατί ως ένα σημείο θέλω να τους μοιάσω επειδή μου θυμίζουν το παρελθόν. Κι είναι μάλλον επικίνδυνο κι απρόσεκτο να ταυτίζεται ένας νεαρός με μοναχικές γυναίκες. Μα δε μπορώ να τις αποφύγω. Από παιδί, όταν η γιαγιά μου μου έλεγε πως μόνο όταν ερχόμουν εγώ να τη δω φεύγαν οι σκιές, από τότε με διάλεξαν.
Και δεν ξέρω αν πρέπει να ξεφύγω απ'αυτά που βλέπουν αυτές σ'εμένα, ή από αυτά που βλέπω εγώ σ'αυτές, η από αυτή τη λαχτάρα για τη μοναξιά που τις διακατέχει και με καλεί. Αλλά νομίζω πως με στοιχειώνουν τέτοια φαντάσματα γιατί φέτος έφυγαν δύο κυρίες που αγαπούσα πολύ, κι έχω ακόμα δρόμο μέχρι να τις κάνω περήφανες και να τις θυμάμαι σωστά.

*
Κι όμως χθες το βράδυ σταμάτησα να περιμένω
έβαλα δυό όμορφες λέξεις παπούτσια στα πόδια μου
κι έτρεξα όσο πιο γρήγορα ξέρω για να έρθω να σε βρω.
Γιατί εσύ είσαι τόσες νότες καλύτερος απ΄το μυαλό μου.