Νότγιέτινιούς

Απροετοίμαστη μέρα κι έφυγε σχεδία από εφιάλτες μου ταξίδι, στο απαλό αεράκι που φανερά μεθάει τον ήλιο. Σιρόπια σιρόπια σιρόπια ντριπ ντριπ χαλασμένη βρύση. Ευθύνομαι για τα σύννεφα. Εκεί, σε άμορφα αέρινα κουτιά. Κάτι απροσδιόριστο και βαρετό. Μια καλογυαλισμένη ατάκα, ανυπάκουη. Ακούνε, και να μην καταλαβαίνουν την πορεία της ηρεμίας. Σκιές ερωτομανείς ημικρανίες.
Βουίζει συναγερμός στο τέλος του δρόμου. Στριγγλίζει ο υπολογιστής. Ψυθιρίζει η τηλεόραση. Έχω μια μηχανή που τυπώνει ξεπερασμένες φωτογραφίες. Κάθε μέρα παλίρροια κιτρινισμένο γρασίδι, εφημερίδα. Ένα ρολόι σταματημένο στα φανάρια. Στα δέντρα και πίστεψα.
Σιρόπια σιρόπια σιρόπια επιδερμικά σα ρετσίνι. Ένα νόμισμα στη θάλασσα, να πραγματοποιηθεί θάρρος η ορμή για αλλαγή. Φουρτούνα και πετρελαιοκηλίδα, χάνεις την πραμάτεια σου. Έρημος σε μια γκριζοπράσινη έρημο σμιλεύεις φτωχές στιγμές. Στοά μικρή μικρή κουφάλα, ανοιξιάτικη βροχή λαθραία. Σκίστηκε ένας χαρταετός στα δύο κι απ'την ηλεκτροπληξία σταμάτησα.
Η υπομονή γλείφει τον τοίχο με σιωπηλές μαχαιριές.