The Great West Country Roadtrip

Όλα ξεκινάνε απ΄το Ιnternet. Δε δένεται, ξέρει τα λάθη του. Αλλά μιλάει μιλάει μιλάει με αγνώστους, να περνάει η ώρα. Αναπάντεχα, με έναν ασταμάτητα. Κανονικά, δεν πρέπει να εμπιστεύεται. Αλλά του αρέσουν οι εκπλήξεις και οι περιπέτειες.
Α ναι θα πάω εκεί κοντά σε κάτι φίλους για το Σαββατοκύριακο, θα πάμε στην ακτή να δούμε τη θάλασσα. Αφού είσαι δίπλα θες να έρθεις;
Σοβαρά; Ναι, θέλω. Άσε έχω βαρεθεί τη ζωή μου. Ελπίζω να μπορέσω να μην πάω στη δουλειά.
Ωραία! Εμείς θα είμαστε εκεί κατά τη μία. Θα τα πούμε εκεί!
Συνεχίζει. Όλο μιλάει, κι όλο του μιλάει εκείνος. Μαζί μιλάνε για όλα και τίποτα. Υπάρχει ένας ενθουσιασμός, λανθάνων, φαίνεται μέσα στα μηνύματα στα τηλέφωνα. Φωνή. Καινούρια. Οι φωνές που δεν έχει ξανακούσει τον ελκύουν πιο πολύ, και σκέφτεται γιατί.
Παρασκευή. Δουλειές το πρωί και ετοιμάζεται. Στο σταθμό λεωφορείων, ένας άστεγος με κόκκινα μάτια και δέρμα ηρωίνης του ζητάει λεφτά ενώ περνάει μια κυρία με το σκυλάκι της. Παντού η μπόχα της βενζίνης και του fast food. Να φύγει, ανυπομονεί. Σχεδόν έξι ώρες, σε ένα άδειο λεωφορείο. Σβήνει το κινητό πεθαμένη μπαταρία. Σβήνει το mp3 player. Καλά να πάθω, technojunkie που είμαι. Ανοίγει το μαύρο βιβλίο και διαβάζει. Επιτέλους διαβάζει αναπόσπαστα.
Φτάνει. Σχεδόν μεσάνυχτα. Περιμένει ο Matt. Στο αμάξι, γέλια και τα λένε, πάει καιρός. Περνάνε τεράστια σουπερμάρκετ, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, άθλια ημι-βιομηχανικά κτήρια, επαρχιακή μπουρζουαζία. Στο χωριό, στο όμορφο σπίτι. Γονείς, μόλις μπήκαν. Πες μας τί κάνεις στο Λονδίνο. Α ναι; Τί ωραία. Ελπίζουμε κι ο δικός μας να τα καταφέρει.
Σάββατο. Ξυπνάει νωρίς γιατί κοράκια φτιάχνουν φωλιές στο πεύκο στον κήπο. Ανοίγει τις κουρτίνες και το μόνο που βλέπει είναι δέντρα, γρασίδι κι αγελάδες να βόσκουν. Λίγος ήλιος περνάει από χαραμάδες στα σύννεφα κι αλλάζει τα χρώματα. Πρωϊνό, φτιάχνει η μαμά. Ο πατέρας λέει τί ώρα θα φύγετε θα σας πάρει πολύ κι είναι σα να ανησυχεί. Παίρνει τηλέφωνο την Katy ξύπνα, έγινες κομμάτια χθες; Ναι. Θα αργήσει. Είναι στου Paul ακόμα κι είναι μακριά. Το ποτό είναι το φαρμάκι της, δεν το ελέγχει. Οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, παρόμοιοι πάντα.
Πήγαινε Tavistock με τον Matt και θα σε πάρω από εκεί κατά τη μία και θα πάμε οι δυο μας. Πες του παιδιού πως θ'αργήσουμε. Συγνώμη. Είναι κωμόπολη με μια παραδοσιακή αγορά στο ίδιο μέρος απ'το μεσαίωνα. Περνάει ένα μικρό ποτάμι. Δεν έχει τίποτα να κάνεις. Περιμένει. Περιμένει. Περιμένει και περπατάει.
Στο δρόμο είμαι, θα είμαι εκει σε μισή ώρα. Δεν θα τα καταφέρω να οδηγήσω σήμερα μέχρι το Lyme. Συγνώμη. Συγνώμη.
Αυτόματη αντίδραση, κοιτάει τα ταξί που περιμένουν στην πιάτσα. Πάντα τα ταξί που περιμένουν στην ουρά του θυμίζουν ένα τεράστιο φίδι. Θυμάται στην Αθήνα, ένα βράδυ το Μάιο να τα κοιτάει και να το σκέφτεται. Είναι θυμωμένος, κι ο θυμός τον πνίγει τον δένει. Του είχε πει ένας ό,τι είναι ο πιο θυμωμένος άνθρωπος που έχει γνωρίσει.
Δε γαμιέται, γιατί όχι. Πόσα για Exeter; 45. 35; Οκ μπες μέσα.
Τί έκανες λέει; Καλά είσαι σοβαρός; Πόσα θα πληρώσεις; Ρε δεν έπρεπε, θα καθόμουν λίγο στο Lyme και θα πήγαινα σπίτι.
Έ έτσι μου ήρθε. Θέλω τα πράγματα που λέω ότι θα κάνω να τα κάνω.
Οκ...Είναι ωραίο αυτό. Πες μου όταν είσαι κοντά.
Περνάνε τοπία που δεν έχει ξαναδεί. Ο καλός κύριος ταξιτζής του λέει τί είναι το καθένα, πως το λένε, την ιστορία του, με αυτή την προφορά που λέει το 'ρω' και το χαίρεται.
Πάλι τα κατάφερα να το κάνω περιπέτεια το ταξίδι. Δραματικός. Θα μου βγει σε κακό.
Δύο και μισή. Φτάνουν στην πόλη. Πρέπει να πάρει λεωφορείο. Τυχερός, φεύγει σε ένα τέταρτο. Μπαίνει. Έχει ήλιο και ζέστη. Σταματάνε σε πολλά χωριουδάκια, γύρω βλέπει εκατοντάδες γουρούνια να τρίβονται στη λάσπη. Σκέφτεται το μπέικον, και γελάει. Βρωμάει κοπριά, αλλά δεν τον νοιάζει. Μηνύματα συνέχεια. Είμαι στην παραλία και διαβάζω. Έχει τέλειο ήλιο.
Αργεί το λεωφορείο, αλλά τα χωριά είναι τόσο όμορφα. Βλέπει τη θάλασσα. Έχει άλλα χρώματα εδώ. Αυτό εδώ το χωριό το λένε Beer. Γελάει. Όλο γελάει μ'αυτές τις περιπέτειες, κι η γυναίκα που κάθεται δίπλα του λέει τί ωραία μέρα ε; τέτοια μέρα είχε όταν παντρεύτηκα.
Τέσσερις. Έφτασε, επιτέλους. Στην αρχή της παραλίας έχει ένα ρολόι. Θα σε βρω εκεί. Πόσο γρήγορα συμβαίνουν οι εκπλήξεις.
Ωχ, είσαι αληθινός!
Ναι είμαι!
Για καφέ. Αυτό είναι για σένα, το βιβλίο. Αυτά είναι για σένα, τα cd. Τα πράγματα θα τα κοιτάνε και κάτι θα θυμούνται, έτσι δεν γίνεται πάντα; Θα γίνει η στιγμή μνήμη. Κάθονται στην παραλία. Στην άμμο. Περνάει ένα σκυλί τρέχοντας ανάμεσα τους, κι ένα κοριτσάκι έρχεται κοντά τους κοιτάει και γελάει. Όλο μιλάνε, για όλα και τίποτα.
Είμαι ελαφρώς αυτιστικός.
Εγώ είμαι ελαφρώς σχιζοφρενής.
Πλάκα έχουμε.
Ένα παιδί στην ταράτσα σπιτιού, κάνει πως θα τρέξει και θα πέσει. Οι φίλοι του λένε να το κάνει. Αν πέσει θα πέθανει, και τον κοιτάνε και οι δύο, φοβισμένοι και αναίσθητοι. Δεν το κάνει, και οι φίλοι του τον λένε κότα. Γλάροι και άνθρωποι έχουν βγει για τον ήλιο και σμίγουν φωνές.
Στο χωριό της Ερωμένης του Γάλλου Υπολοχαγού και χωρίς να το καταλάβεις κοιτούσες τη θάλασσα. Ποιόν περιμένεις αναρωτιέμαι.
Περνάει τόσο γρήγορα η ώρα. Βραδυάζει. Κρύος αέρας. Στην pub, ψάρι, ντόπιο. Σε λίγο πρέπει να φύγει, να προλάβει το τελευταίο λεωφορείο. Κάπου πίσω από τα μάτια τους κοιτάνε ο ένας τον άλλο αμήχανα. Πόσο γρήγορα συμβαίνουν οι εκπλήξεις. Στη στάση. Χάρηκαν πολύ. Θα σου δώσω μια αγκαλιά. Θα τα πούμε σύντομα. Έλα στα φώτα του Λονδίνου τον Απρίλη.
Εννιά και δέκα. Έχασε το τελευταίο τραίνο. Πάρε κι άλλο ταξί, λέει η Katy. Θα το πληρώσει η αδελφή μου, γιατί θέλει να βγεις μαζί μας, είναι St. Patrick's Day. Σάββατο βράδυ σε μια άγνωστη πόλη περιμένει ταξί και γύρω μεθυσμένοι φωνάζουν μαλώνουν λένε ασυνάρτητες μαλακίες την πέφτουν σε πλαστικές γκόμενες τον κοιτάνε περίεργα τι κάνει αυτός εδώ με τη φωτογραφική μηχανή και το Μεσογειακό δέρμα.
Δέκα και μισή. Φτάνει. Έρχονται να τον πάρουν, φοράνε πράσινα καπέλα Guinness. Έλα, πάμε να τα πιούμε, πώς πέρασες, τί λέει το παιδί είσαι απίστευτος πώς τα κατάφερες πάλι.
Βράδυ στην κωμόπολη, κι όλοι ξέρουν ο ένας τον άλλο σ'αυτό το μπαρ. Τόσο ποτό. Κάθεται και κοιτάει το πάτωμα, στον κόσμο του. Περνάνε καλά, χορεύουν σα χαζά, πίνουν μαύρη μπύρα. Μια κοπέλα σπρώχνει ένα τύπο κι αυτός πέφτει πάνω τους. Σκηνές, κι έχει την εντύπωση πως όλοι εδώ μέσα βρίσκονται σε κάποια άλλη διάσταση, μακριά απ'αυτά που καταλαβαίνει.
Κυριακή. Χιονίζει και ο αέρας σα να μαστιγώνει το δέρμα, τόση ορμή. Φυσάει τόσο δυνατά που βγαίνει ο ήλιος για δευτερόλεπτα και μετά πάλι κρύβεται και μετά πάλι βγαίνει. Η άνοιξη είναι η απρόβλεπτη εποχή, κανείς δεν ξέρει τί θα φέρει. Πάω τον Paul στο σπίτι του, θες να έρθεις παρέα; Είναι μικρό σπίτι, μοιράζονται τον κήπο με άλλα τρία. Είναι λίγα τα χρήματα, οι γονείς του δουλεύουν στο τεράστιο σούπερμάρκετ κι έχουν τόσα προβλήματα. Δεν υπάρχουν δουλειές εδώ. Όλοι είναι ή αλκοολικοί ή ναρκωμανείς. Τα έκλεισε η Thatcher τα ορυχεία, κι άφησε την άκρη της Αγγλίας, την Κορνουάλη, να μαραζώνει. Ποιός νοιάζεται γι'αυτούς. Χίπιδες, και πιο πριν όλοι οι πειρατές εδώ ήταν. Πειρατές είναι κι οι δυό τους, τέτοιο ζευγάρι, και παίζουν κιθάρα και πίνουν καφέ στην αυλή και γύρω σκυλιά και γατιά και κοτόπουλα.
Είναι τόσο όμορφη, με τα κόκκινοπορτοκαλί μαλλιά της, η Μποαντισέα, έτσι τη φωνάζει.
Τί θα κάνουμε το βράδυ; Φεύγεις αύριο.
Κάτι θα βρούμε. Αρκεί να βλέπουμε τα δέντρα. Ποτέ δεν βαριέμαι εδώ.
Η μέρα κυλάει αργά, και ο ρυθμός αυτός είναι που του λείπει στην πόλη. Πίσω στο σπίτι, να ξεκουραστεί και να διαβάσει. Βράδυ. O Matt και η Amy, o Paul και η Katy, ο Chris και το κινητό. Μηνύματα συνέχεια. Πάντα έτσι, να ξέρω να σε νιώθω μόνο από μακριά και όταν φεύγεις. Ο Matt κάθεται στο πιάνο, παίζει ό,τι του έρθει. Πριν την τηλεόραση τα τηλέφωνα τους υπολογιστές έτσι περνούσαν την ώρα οι άνθρωποι. Χάνεται στη μουσική, και θυμάται να είναι μικρός και να βλέπει τον πατέρα του στο αρμόνιο να παίζει το αγαπημένο του τραγούδι κι αυτός να ντρέπεται να χορέψει γιατί θα τον κοιτάνε κι όλοι ξέρουν ότι είναι ο γιός του μουσικού. Τώρα όμως θα χορέψει, γιατί είναι με φίλους και ντροπές δεν χρειάζονται. Σηκώνονται όλοι, βάζουν καλοκαιρινά τραγούδια και χορεύουν. Στριφογυρνάνε όλα στο μικρό γκαράζ, πιάνουν ο ένας τον άλλο και γελάνε. Όλο γελάνε, για όλα και τίποτα.
Δευτέρα. Θα μας λείψεις. Περνάμε πάντα τέλεια όταν είσαι εδώ. Θα σε πάω στο σταθμό εγώ λέει η Katy, στο χρωστάω. Στο λεωφορείο. Γεμάτο. Κάθεται δίπλα σε μια γυναίκα που του λέει Τί κρύα μέρα ε; Τέτοια μέρα είχε όταν πέθανε ο άντρας μου.
Φαγητό για το ταξίδι, η μαμά του Matt. Το κινητό γεμάτο. Το mp3 player καινούρια μπαταρία. Ανοίγει το μαύρο βιβλίο. Φεύγουν, και για άλλη μια φορά τα κατάφερε.

Στο τέλος, θα μου μείνουν λίγες λέξεις κι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
[Soundtrack:
Tunng - Sweet William
Joni Mitchell - Both Sides Now
The National - About Today
Montgolfier Brothers - All My Bad Thoughts
Yo La Tengo - Beanbag Chair
Tom Waits - Jersey Girl
Lou Barlow - Mary
Vashti Bunyan - I'd like to walk in your mind someday
Nina Simone - Little Girl Blue]