Σίγουρα θα σκάψουν κι εδώ, και αυτά που θα βρουν θα είναι ψεύτικα αλλά όλοι θα πιστέψουν πως βρέθηκε άλλο ένα κομμάτι ιστορίας. Θα τα βάλουν σε κουτιά σε θεωρητικά θεώρατα μουσεία και θα τα βλέπουμε και θα τα διαβάζουμε και τίποτα δε θ'αγγίζουμε παρά μόνο τα πλαστικά αντίγραφα. Κι έτσι τα αντικείμενα γίνονται άνθρωποι μονοδιάστατοι κι ακίνητοι. Θα χαθεί η ροή, και τριγύρω στα βλέματά τους θα στάζει μια έρημος κλεψύδρα. Γιατί πια έχουν τόση σημασία τα μάτια μας κι όχι τα χέρια;

[πάλι μου λείπει το σώμα μας σε γυάλινα νερά να κολυμπάει]

Συχνά, καταλήγω σε εκκωφαντικά συμπεράσματα. Είναι ασθένεια το να πιστεύεις το μυαλό σου. Δεν βρίσκω άλλη αλήθεια πέρα από τη φράση: 'Ολα αυτά τα χρόνια συμφωνώ με τον εαυτό μου'. Είναι τραγικό κι ασήμαντο απλά να παρακολουθούμε τις ζωές μας.
Κάποτε, παλιά, όταν δεν είχα ακόμη καταλάβει τη μοναξιά των άλλων ανθρώπων, είχα πει πως θέλω να βγω έξω στη βροχή και να φωνάξω ότι είμαι πιο μόνος από όλους. Τώρα λέω ότι θέλω να βγούμε έξω στη βροχή ένα βράδυ και να φωνάξουμε ότι είμαστε όλοι μαζί δεμένοι, και μετά να σπάμε αλυσίδες κάγκελα και φράχτες.

[αγαπάω τα πυροτεχνήματα, με ελκύει η φωτιά όπου κι αν τη βρω]

Σύντομα, τα τεράστια δέντρα δε θα ακουμπάνε το ένα το άλλο. Θα περπατάμε όλοι σε σίδερένια πεζοδρόμια και μουσική θα παίζει γύρω από μεγάφωνα. Κάπου κρυμμένη στην ηχώ είναι μια προφητεία που βουίζει βουίζει. Είναι τα βουνά, και δεν ξέρω αν τραγουδάνε ή στριγγλίζουν. Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να αποφύγω το γεγονός ότι προέρχομαι από κάπου. Μέρες περνάνε που ανήκω ολοκληρωτικά στο παρέλθον, και το μόνο που κάνω είναι να θυμάμαι.

[στο δέρμα γράφει πως είμαι φτιαγμένος από λάσπη και θαλασσόπετρα]

Συνέχεια αλλάζει ο ουρανός. Ψηλά, στους τελευταίους ορόφους πελώριων κτηρίων υπάρχουν αγάλματα με πρόσωπα που αναπνέουν καταιγίδες. Ψυθιρίζει αέρας από τις ρωγμές στους τοίχους και λέει: 'Θα φύγουμε, σύννεφα σε μακρινά ταξίδια, ανολοκλήρωτοι κεραυνοί σε άγνωστους βάλτους.' Θέλω ν'ακούσω, μα δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. Κι αν στ'αλήθεια θέλω να προβλέψω κάτι, αυτό θα έχει να κάνει με τον καιρό, που μου θυμίζει πάντα τον έρωτα. Οπότε έλα, μη διστάζεις γιατί αύριο θα έχω αλλάξει.

[ένα πράγμα αναζητώ και περιμένω: ένα σπίτι, φωλιά στο γκρεμό]