Δηλαδή τώρα τέλειωσαν οι συζητήσεις για τα πάντα; Θα κλείσει κι αυτό το κεφάλαιο, ήπια πια, με κούραση στα χέρια, το κεφάλι και τα μάτια. Χαρωπά. Τα δυο μου χέρια. Τα χτυπώ.
Δεν είναι το ότι μεγαλώνεις, ή το ότι νιώθεις πιο κουρασμένος και λιγότερο σίγουρος. Ούτε που διασταυρώνεις από εδώ κι από εκεί φήμες για το τί γίνεται μετά, που είναι τώρα. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα. Το περίπλοκο είναι πώς θα τα θυμάσαι όλα αυτά μετά, τί ιστορίες θα διηγείσαι. Τις κραιπάλες, ναι, τα τρελά κι απερίγραπτα, τα τόσο κοσμοιστορικά που έγιναν. Και λες, τελικα μήπως χάνονται κι αυτά γιατί τίποτα δεν συμβαίνει πραγματικά;
Μπα, κάποιο λάθος, σαφώς και τα είδες, μερικά όντως σου τρύπησαν το δέρμα. Πληγές, άνθρωποι και ιδέες. Ταυτόχρονα είναι και άδειο, αυτό το τεχνητό τέλος. Κουτί με σχήματα που τα μάζεψες, τα έδωσες και τώρα δεν θα τα βρεις στις ίδιες θέσεις, στους ίδιους συνδυασμούς.
Παίζει, καθώς υποκύπτεις σε συναισθηματισμούς, ένα παιδί με κύβους. Δίπλα στο ποτάμι στην μικρή αποβάθρα, μια γυναίκα αφήνει το μαντήλι της να το πάρει ο άνεμος.