Μυρίζει φθινόπωρο, σιγά σιγά και η βροχή, αυτή η βροχή, απαλά απαλά σαν. Κάθε Σεπτέμβρη φεύγω απ'το σπίτι μου. Παίρνω βαλίτσες και πάω. Υπόλειμα συνήθεια εκπαίδευσης. Ο χρόνος τώρα αλλάζει. Και στο τέλος του μήνα γενέθλια ποιούς θα καλέσω. Πιο σημαντικό ποιοί θα'ρθούν; Επαναλαμβανόμενο το 'East Berlin at Night' και χαράζω σταδιοδρομία λέω. Και μετά Οκτώβρης κι εσύ που σε θυμάμαι φυσικά, ακόμα. Όλους σας θυμάμαι, αλλά ειδικά εσένα, εκείνον κι εκείνον. Θα πάω συναυλία ή θέατρο να δω και τσουπ. Θα πεταχτείς στη σκηνή με ένα τσέλο. Για να ξέρουν όλοι τι δουλειά κάνεις. Σε αναπολώ στα σύννεφα, στις κυλιόμενες σκάλες και στα ποιήματα. Δεν ξέρεις γιατί, κι εγώ όχι αλλά να πω δεν διαβρώνεται αυτό που έγινε. Στη χρειά της φωνής μου καταλαβαίνω τα χρέη μου. Χρωστούμενα, έλεγε ο πατέρας μου, να έχεις πάντα γιατί έτσι κανείς δε θα ξέρει πόσα λεφτά έχεις στ'αλήθεια. Ξύπνιος είσαι πατέρα κι εγώ χαζο-σπασικλάκι νεο-χίπης ημι-αριστερίζων αστο-ομοφυλόφιλος φοιτητο-κλέφτης κουλτουροψώνιο περιπατητής. Δε βαριέσαι, τουλάχιστον την ξέρω καλά την κουλαμάρα μου. Αυτό το φθινόπωρο θα πάω μόνος μου στην ακτή. Κοντά σε ένα δάσος θα στήσω σκηνή και θα μείνω μέσα να διαβάζω, απ'το πρωί ως το βράδυ. Αν βαρεθώ θα βγω στον κρύο άνεμο να δω τα φύλλα ν'αργοπεθαίνουν κόκκινα καφέ. Να γνωρίσω επιτέλους επί της ουσίας τη λάσπη του τόπου μου. Να αγκαλιάσω επιτέλους τον μικρό μέσα μου που δεν ήξερε από πού είναι. Να του πω ψυθιριστά 'Είσαι μισός από άμμο μισός από λάσπη. Το ένα σου πόδι είναι από άνθρακα και τ'άλλο από θαλασσόπετρα. Το δεξί σου χέρι μάρμαρο και το αριστερό κορμός βελανιδιάς. Μη φοβάσαι, κανείς δεν ξέρει από που είναι πραγματικά.'
Ως επί το πλείστον, μ'ανησυχεί η μετατόπιση του ήλιου καθημερινά. Πώς γίνεται να πηγαινοέρχεται χωρίς να ντρέπεται ο προδότης; Η τραγωδία της στιγμής είναι τα ψίχουλα μιας ιδεατής παράκρουσης να θεσμοθετούν όρους ειρηνικής διαβίωσης μεταξύ αμάχων. Το αίμα και το ψωμί πυρπολημένα. Η τραγωδία της στιγμής είναι σταθμάρχης κόμβου που σαμποτάρει το τραίνο επιστροφής διακοπών. Εκρηξο-θεραπεία μελέτη πανεπιστημίου στην αποτελεσματική διαχείρηση σχιζοφρένιας ή και άλλων νόσων. Βάλ'τους όλους γύρω από τις βόμβες να δεις πού θα γιάνει το μυαλό. Ένας ένας θα κάνουν βήμα μπροστά διατάξτε μα μη με σκοτώσετε. Φθινόπωρο μπόρα μαύρα σύννεφα φυτρώνουν πίσω απ'το λόφο.
Μετά το Νοέμβρη ετοιμάζομαι για ομίχλη. Αυτή που όλα τα κρύβει και βλέπεις μόνο γραμμές φώτα και αμυδρές ανάσες στο κρύο. Χααααα, κάνουν όλοι δράκοι που νομίζουν πως είναι. Κάπου εκεί, μες την ομίχλη, το κόκκινο, το γκρί, θα'ρθει με χαρά το χιόνι. Και τότε πάλι θα θυμηθώ τις δικές μου, λιλιπούτιες τραγωδίες. Όπως είπε:
'Κι όλ' αυτά τα μικρά και τ' ασήμαντα, που τα έφερε ο χρόνος (ειδικές ατομικές περιπτώσεις μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της παρδαλής εποχής μας), δεν ήταν τουλάχιστον ευκαιρίες θανάτου, ούτε καν αιτίες δραμάτων, ρομαντικών συγκινήσεων, έστω.'