Αλέα

Αποπροσανατολίστηκαν τα γόνατά μου. Τα σχέδια μιας σαραντάρας ο παράδεισος. Στέγνωσα τα μαλλιά μου και ήπια δύο γουλιές λεμόνι με ήλιο. Σε ξέχασα μα σε ξαναβρήκα στη θλίψη του μπαρ. Με θυμάσαι. Σε ξύπνησα ένα πρωί με καφέ και αφή. Το στιγματισμένο μου μπλε καπέλο στάθηκε ένοπλο και πυροβόλησε το δικαστή. Σε ένα καράβι χέλια γεμάτο αποξενώθηκα. Πεπεισμένος ακόμα ότι μια σωτηρία κείτεται προσπάθησα να φυτέψω κάθε μου σκέψη. Με έπνιξαν τα σύννεφα και στο δρόμο η αυγή με παρέσυρε χείμαρρος. Μια εκκλησία μέτρησα αλλά είμαι επιρεπής στο δράμα.
Τα λουλούδια σου. Μην τα ξεχάσεις θα σε βλέπω στα χρώματα και μολυβιές στους τοίχους. Σε ποιό δωμάτιο έκλαψες τελευταία φορά;
Πέρασα τα καθωςπρέπει σπίτια χωρίς να βάλω φωτιά σε κανένα. Ήταν τέσσερις. Το πρωί. Σαν απόγευμα και φως. Ξυπνήματα στα δέντρα.
Λεηλάτησα τους κήπους με τις μανώλιες. Ξέρω απ'έξω κι ανακατωτά τις ανακατατάξεις του ρομαντισμού μου. Με έπεισε να πέφτω απ'τα μπαλκόνια των φίλων μου. Με το σταγονόμετρο κοιμάμαι. Ένας δηλητηριασμένος μου είπε 'ΚΟΙΤΑ ΓΥΡΩ' κι εγώ κοίταξα κι ακόμα να μάθω τί είδα. Η υπομονή μου ιδρώτας στο μέτωπο. Τα αστέρια πάνω απ΄το πρόσωπο. Τα περασμένα να χορεύουν συκοφάντες. Στα μέτρα μου η νοσταλγία και το κλάμμα στο παγκάκι και τα "έχεις τσιγάρο;". Ξεθύμανε η προσδοκία της περαιτέρω παραίτησης. Από μακριά σε βλέπω χρόνια τώρα.
Το μπλε μου καπέλο και οι τέσσερις τοίχοι και το σοκάκι στο οποίο έκλαψα τελευταία φορά.