Σύντομα

Τρέξε να μας βρεις. Ψάξε τα σπίτια, τύλιξε τις ζωές μας με αέρα παγερό. Παντού είμασταν. Χωρίσαμε νωρίς. Αποχωριστήκαμε. Είδα μια νύχτα τη γυναίκα γαζέλα να χορεύει στη τσιμεντένια σαβάνα, περήφανη να σπάει το σκοτάδι σα γυαλί. Είδα μια νύχτα μια γραμμή από φώτα κεριά στα παράθυρα να περιμένει τη θεά υπομονετικά. Θυμάμαι κάποτε πώς κρατούσε ένα αγόρι τα κέρματα της μέρας σφιχτά στην παλάμη γροθιά. Στο δρόμο με σταμάτησε χωρίς να πει κουβέντα. Κλειδιά και πόρτες. Η ασφυξία των ονείρων.
Περασμένες ώρες και χέρια γύρω από τους ώμους, τη μέση. Στο σώμα οι πληγές. Βάλαμε όλοι ακουστικά στ'αυτιά μας και πήραμε το σιδερένιο τραίνο. Μια μέρα όταν τρέξεις πιο γρήγορα από τη μνήμη σου θα δεις. Θα πάρεις το ποδήλατο με τα ροδάκια και θα φύγεις. Θα περάσεις το δρόμο μόνος σου, χωρίς βοήθεια και θα σε χτυπήσει αυτοκίνητο. Όποτε κι αν χαθείς θα είσαι ακόμα μικρός. Στο αίμα ρέει η αλήθεια. Ό,τι κι αν δεις. Όσο κι αν πιείς. Κάθε χρόνο ξεχνάς πώς να μετράς. Όταν ερωτευτείς το χώμα. Όταν κρύψεις την ανία σου. Σε πλαστική σακούλα τελετουργία.
Φόρεσα γυαλιά για να ακούω καλύτερα και να νιώθω λιγότερα. Σήκωσαν τρικυμία τα λόγια μου. 'Προσωπικό σύμβολο. Κινηματογραφημένη καρδιά. Εγώ πέρα πάνω.' Πικράθηκε ο βασιλικός και το τραγούδι. Η απαλή κιθάρα κουράστηκε. Η φωνή στα βιβλία παγιδευμένη. Κανείς δε μένει στο σπίτι του. Δεν μπορείς να γυρίσεις. Είναι λίγα. Λίγα χρώματα. Λίγες σκιές. Λίγα πρόσωπα.
Δε μου μίλησε. Δεν είπε κουβέντα και κρατούσε τα κέρματα στην παλάμη γροθιά.