Αντί Δημιουργίας

Σε παρακαλώ.
Φύγε από εδώ.
Δεν προσαρμόζεσαι σωστά
μόνο να περπατάς σα
σκιάχτρο από μέλι
στην παραλιακή λεωφόρο
έρπεσαι κάτω από βράχια περήφανης σιωπής
με μιά ιδιοτροπία μικρή κι αιώνια
να χαμογελάει κάτω απ΄τα σεντόνια της ανάγκης σου
και να χαράζει
-να τώρα, κοίτα-
γραμμές κυκλικές και ράθυμες των εαυτών
που θα σώσεις το βράδυ της διχόνοιας
στην πλατεία της άλλης πόλης
μ'εκείνα τ'ανοιχτά παράθυρα να πνίγουν τα λουλούδια στο μπαλκόνι
δίνοντας την αίσθηση ότι τίποτα εδώ
δε δημιουργείται από μόνο του.
Εσύ τα κάνεις όλα να φαίνονται αυτάρκη.


Αυτάρκη και αυτόνομα και απότομα
στριφογυρνάνε παντοδύναμες ένοιες
φεύγουν κάθε λεπτό μηνύματα σε αλκοολικά μπουκάλια
ξετυλίγοντας την αφή του γεράκου στο βιβλιοπωλείο,
ο αποτυχημένος ελάσσων υπερρεαλιστής ποιητής της εποχής
που ο πόλεμος ήταν το μόνο πράγμα που ξέπλενε το αίμα
στις φλέβες των στρατιωτών και τις φωλιές χελιδονιών
στα σπίτια που χτίσαμε πριν απο σαράντα χρόνια
και ήρθαν τα σαράντα σήμερα, πονάμε,
ρίχνουμε σταγόνες μία μία κάτω από σταυρωμένους μεσσίες,
καταραμένους κυκλοθυμικούς αιώνες γεμάτους ψέμματα
πριονισμένα από το τραγούδι της ανθρώπινης μοίρας
όταν γελάει
κόβοντας και ράβοντας νήματα που σημαίνουν κάτι
μόνο για εβδομήντα πέντε χρόνια πλέον.

Πλέον δεν παρουσιάζουμε καμμία παράσταση
και κανένας δεν είναι ακροατής.
Μόνο να μιλάμε.
Να μιλάμε ψυθιριστά
στα αυτιά αγαπητικών
κι αγαπημένων.

"Νιώθω ότι σε χάνω σε αποσπάσματα από ποιήματα που ποτέ δεν έγραψα.
Σε πολιορκώ συνέχεια, σου γνέφω να φύγεις μακριά
να σε πάρουν οι άνεμοι μυστήριοι και αιώνιοι δραματουργοί
στα σοκάκια της αγάπης μας.
Τί σε έφερε εδώ που δε σε παίρνει μακριά;
Δεν ξέρω αν σε βλέπω τώρα ως ιδέα, ως όνειρο, ως εικόνα ή ως ζωή.
Πάντως δεν είσαι όλα αυτά ταυτόχρονα.
Απλά μοιάζεις σα να παίζεις με το χρόνο
και σα να σε διάλεξε μια ματωμένη αυγή
-έριξε κλήρο και βγήκες εσύ-


Παραπατάω καθώς όλα γύρω μου είναι
σιωπή καλοκαιρινή, πνιγμοί, ύπνος και ζέστη.
Μα σαν ήλιος με καίει η μετάνοια για όλα όσα δεν έκανα και δεν είδα.
Μου δώθηκε η ευκαιρία να τυπώσω το πρόσωπό μου
πάνω σε ένα λόφο σκουπίδια και έτσι δέχτηκα να γίνω βασιλιάς
της πεταμένης γής τους.
Με σήκωσαν ψηλά και είδα όλα τα Άλλα Μέρη.
Εκεί που όλοι έχουν αυτόματα ό,τι εγώ παλεύω ν'αποκτήσω."

Μη δημιουργήσεις ποτέ τίποτα, θα φθαρεί και θα σβήσει
και θα χαθεί και θα πεθάνεις μόνος.
Μιλάω για σένα, για μένα για εμάς και για όλους.

Σε παρακαλώ.
Φύγε από εδώ.
Προσαρμόστηκες κατάλληλα
και τώρα τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Παραπονεμένες είναι όλες οι ταυτότητες μας,
και ακόμα περισσότερο οι υπεκφυγές,
τα λάθη που σβήνουμε με άσπρο ή κόκκινο κρασι.
Έμεινε άγαλμα μόνο η αδυναμία μου να με πιστεύω.