Σπίτι

Έχουν περάσει μερικά χρόνια. Αυτή την άνοιξη ο Ξένος ξαναξύπνησε. Τον έφερε πίσω η συνειδητοποίηση ότι θα πεθάνει. Και οι επιλογές, οι μάταιες και καθημερινές. Η απόφαση ν'αγαπήσει. Η θλίψη της ρουτίνας. Κυρίως όμως ο χρόνος, πάλι, ακόμα, που κυριεύει τις ευχές και τα όνειρα.

Δεν ξέρω ποιά όνειρά μου είναι αυτά που περιστρέφονται κι επανέρχονται. Μάλλον αυτό το ένα, αυτή η αναζήτηση για ένα σπίτι. Δεν ανήκω πουθενά. Δεν ανήκω πουθενά και τρίζω σα μια παλιά πόρτα στο σπίτι κάποιου άλλου, κάπου αλλού. Νόμισα πως είχα βρει μια ρίζα, πως κάπου φύτρωσα μα έκανα λάθος. Δε διορθώνεται αυτή η πληγή σαν πεπρωμένο.

Από τί κρατιέμαι; Τι αναζητάω πια, αν όχι το σπίτι μου, όπως πάντα;

September of 1903

With delusions at least I now should fool myself
so as not to feel my life that's empty.

And I was near so many times.
Yet how I was paralysed, how I retreated;
why did I keep closed lips
and have my empty life weep within myself
and my desires in mourning.

So many times to be so near
to those eyes, those loving lips
to the dreamed-of, the beloved body.
So many times to be so near.

κάτεgory/accusation

I not fixed-minded remonstrate
adhesive θεories and hoaxes
washed out fishily in δoses
and heartily won't vaccilate
to be enclosed in choices;
far from the endless ruses
of supermarket bruises
I not blinded demonstrate,
a whirl of joinτed voices.

Coralbone

Luckily my mandible allows
for no clarid hue in
this majestic loitering.

If we must weep what gentle
use is mapping? Lamentable
incapacitated leer of
swamps and swallows. If we
must but weep in logic
what use is carnival? Mop
the marble airport kilim
until further the necklace
reasoned into dust.

I as ever unreckoning recording
the great no ember fog
the loyal unwarming of mute mindedness
purifying one dance across
a naked gorge in ever-silver the colour
of coralbone. If must I use my wept tongue
why travel sung?

Close to me is unpacked a
condensity of elemental flux an
engrafted polymathy. To know the
knowledge of before to tread
letters in the upward sky. My sky
the quarry-borne the chalk-faced
bridge. I measure the wing-span
of migratory stones. In the rubble
my fingers if they must touch forage
of marrow mineral and
chipped air.

Poetry is the rejection of everything. Especially poetry.
Little we know of others and little of ourselves
most often

Hidden depths
Aristocratic lineages
Commercialism
Reminiscence
Calculation
Lies
Visions
Lines

Maybe not all lines.

Distance

There is no love without sacrifice.

Φ

Μπόρα στη βιβλιοθήκη περιμέναμε
να τελειώσει το νερό,
μπαίνοντας πλίζ κλόουζ δε πορτ -
στο ταξί «χαρά θεού» να πέφτει
και η επόμενη μέρα που πέρασε
απ'τα δεξιά η καταιγίδα
παρορμητική στα τραπέζια
με ταχύτητα βρεγμένης γριούλας
περπατώντας στο πολυγωνικό πεζοδρόμιο
η νεροποντή τρεις λέξεις
και κόλλησε πάνω στο μέτωπο και το
έφυγε μαζί του.

25 μισό και ποιός ξέρει

Στο σταθμό στις 12 το ρολόι
σταμάτησαν τα τελευταία βαγόνια

Πήρα έναν κοκάλινο χάρακα και μέτρησα τα άκρα μου. Κόλλησα στον ουρανό ένα λατομείο
για να μη μαγκώνει η πόρτα του σπιτιού μου και τρίξει το πάτωμα παράξενα. Δεν ήθελα
να καθορίσω παράθυρα. Εννόησα μια συμφωνία που χρεωκόπησε, μια ειρηνική ιδέα φαρμάκων. Κουτσά στραβά περπάτησε κι έπεσε χάμω. Φώναζαν κομπολόγια πώς σαφώς θα μπορούσα να ήμουν άλλος αν έσφιγγα τα δόντια μου.

Σκάλα

Βρίσκω δυο μέρες, όρθιος. Δυό τετράγωνα και σ'έφτασα. Σάκος στον ώμο, χέρι στο μέτωπο, κερί στο μάτι. Καίνε τα δάχτυλα σα ρόμβοι. Γαλήνη του θυμού, γεμάτη υπαρκτά όνειρα. Εκείνες τις ώρες του κήπου, πώς στάθηκα;

Βρίσκω δυο μέρες. Δεν αναγνώρισα καμμία αίσθηση. Υπομονή ψυχή μου, μην παραιτείσαι. Σου δίνω αυτό που μένει μετά το λόγο μου. Το γέλιο του νερού.

Βρίσκω δυο μέρες. Δυο μέρες και σ΄έφτασα. Θα ζαλιστώ στα χέρια σου.